Na de kerk naar Motueka en Kaiteriteri

Via Google hadden we uitgevonden dat er in Picton vlak tegenover ons BBH een kerk was, genaamd “The Assembly of God”. De dienst zou om 10 uur beginnen, en dat is ook de tijd dat we uitgecheckt moesten zijn, dus dat kwam mooi uit. We werden natuurlijk hartelijk welkom geheten, door de vrouwelijke voorganger. Het was maar een klein groepje, voornamelijk oudere mensen. Na een half uurtje ‘worship’ met mooie liederen, waren er de andere bekende onderdelen, zoals avondmaalsviering, collecte en de preek. Centraal stond de gelijkenis van het zaad en de voorgangster was er van overtuigd dat voor deze gemeente in dit nieuwe jaar een tijd voor zaaien was aangebroken, na een tijdje van ploegen en klaarmaken. Dat zaaien is ook eigenlijk helemaal geen moeilijke opdracht. We moeten namelijk het Woord van God verspreiden. In welke aarde het zaad valt en of/hoe het gaat groeien, hangt (gelukkig) niet van ons af, maar kunnen we aan God overlaten. Na de dienst hebben we nog even thee gedronken en wat gepraat met de gemeenteleden.

Daarna zijn we op weg gegaan richting Motueka. We zouden door Nelson komen en daar nog wat ontbrekende kampeerspullen kopen. Dat was een mooie onderbreking. Daarna was het nog maar 3 kwartiertjes naar The White Elephant, waar we dus zouden gaan kamperen. Het was nog prachtig weer (eigenlijk best wel warm), maar alles is beter dan met regen je tent op te moeten zetten. In Raumati hadden we een keer geoefend en dat kwam nu goed van pas. Met een goed half uur stond de tent prachtig en strak en konden we onze intrek er in nemen. Ons kampeeravontuur voor ons als onervaren kampeerders kon beginnen. We wisten nog niet wat ons allemaal te wachten stond. Er was namelijk een 4-daags festival aan de gang en vandaag zou de laatste nacht zijn. Er stonden ook wat jongelui op het veld die laat in de nacht zouden terugkomen, zo werd ons meegedeeld.

Omdat we aardig opgewarmd waren, hadden we wel weer behoefte aan een frisse duik in zee. Het dichtstbijzijnde strand was Kaiteriteri, ruim een kwartier rijden. Dat was voor ons een eerste kennismaking met de betere zandstranden van Nieuw-Zeeland, al was het nog heel grof zand. Maar dat was in ieder geval al beter dan de kiezelstranden die we op het Noordereiland hadden meegemaakt. Het water was hier ook mooi azuurblauw en er staken mooie rotspartijen de zee in. Echter, in tegenstelling tot het Noordereiland, was het water hier heel rustig en waren er amper golven. En het water is zelfs nog iets kouder ook. Er waren veel boten, jetski’s en meer van dat soort spul, wat natuurlijk leuk is om naar te kijken maar op den duur vind ik dat het ook veel herrie maakt en word je het dus wel ene beetje zat. We hadden niet zoveel zin om te koken, dus hebben we maar wat patat en burgers besteld. Dat was wel een beetje hilarisch want op het bord van de snackbar stond: een ‘scoop of chips’ 3.50 dollar, wat ongeveer neerkomt op 2 Euro, dus ik dacht: ‘dat is natuurlijk een bakje voor één persoon. Ik was natuurlijk te eigenwijs om na te vragen wat een ’scoop’ precies inhield, dus bestelde rustig 5 scoops. Uiteindelijk kreeg ik me daar toch een baal patat mee, waar je u tegen zegt. Nou ja, van je fouten leer je. We hebben nog wat weg kunnen geven, maar een deel hebben we toch weg moeten gooien, want we konden het echt niet op.

Het was inmiddels al aardig laat geworden, dus terug naar de camping. Het wordt al redelijk vroeg donker hier en dan begint natuurlijk het kampeerfeest. Je doet niet even de lichtschakelaar aan in de tent (al hebben we een redelijk goede lamp gekocht) en dan is het over de grond kruipen richting slaapcabines. Maar goed, dat hoort er allemaal bij denk je dan nog. Nadat we allemaal goed en wel lagen, kwamen langzamer hand alle feestvierders terug. Ik dacht dat ze op het feest al het nodige hadden gedronken en zo en dat ze nu zo snel mogelijk hun tent op zouden zoeken om te gaan slapen. Dat je dan even wakker wordt, ok, maar dat was niet het geval. Het feest moest hier nog even verder gaan. Enfin, om een lang verhaal kort te maken: we hebben amper kunnen slapen, kinderen wakker. Bovendien hadden we het luchtbed niet helemaal goed opgepompt gekregen, zodat je min of meer op de grond ligt, dus midden in de nacht proberen om het weer een beetje op te blazen. Kortom, lekker kamperen. Toen het tegen de ochtend eindelijk een beetje rustig begon te worden, begonnen de vogels al te fluiten; wel mooi, maar als je wilt slapen… Uiteindelijk hebben we nog een paar uurtjes kunnen slapen totdat de zon weer op de tent begon te branden en je bezweet wakker wordt. Ik dacht toen: kamperen vonden we eigenlijk niks, we vinden het niks en ik geloof ook niet dat we het ooit wat gaan vinden. En dan nog te bedenken dat we gebruik kunnen maken van goeie douches en een centrale keuken met gebruik van potten, pannen en servies, dus we staan nog niet eens te klooien op een campingbrandertje en zo.

We hadden gepland de volgende dag naar Takaka te gaan, maar toen iemand ons vertelde hoever dat reizen was, weer over bochtige bergwegen, en dat het uiteindelijk niet meer dan een hippiedorp was, dachten we gelijk: dat gaan we dus maar niet doen. Bovendien hadden we verder nog geen reserveringen gemaakt voor volgende verblijven. En omdat we voorlopig even genoeg hadden van kamperen leek het ons een goed plan om ’s ochtends tijd te besteden aan rondbellen naar accommodaties waar we iets van een cabin of iets dergelijks konden huren. En op zich is BBH White Elephant een hele mooie idyllische plek, verder van alle gemakken voorzien, en het is leuk om allerlei backpackers van diverse pluimage te ontmoeten. Maar voor de kinderen is er eigenlijk toch niet zo heel veel te beleven. Daarnaast hadden we toch wel weer erg veel zin in een beetje normale kamer met gewone bedden en zo. Deels is het gelukt om in deze wensen te voorzien. In Hanmer Springs, onze volgende stop, zitten we op een vakantiepark we hebben daar een basale cabin, met 3 gewone bedden. Twee van ons zullen dus nog steeds in een klein tentje (wat we ook bij ons hebben) moeten slapen. Daarna hebben we een lodge op een vakantiepark in Christchurch geboekt. Dat is een privékamer met 5 bedden en eigen wc en douche. Wat een luxe! we kijken er nu al weer naar uit.

’s Middags zijn we weer naar Kaiteriteri gegaan, maar nu een ander, rustiger strand wat erg leuk was. Samen met Sjacko en Marissa zijn we naar diverse rotsformaties voor de kust gezwommen en daarop geklommen. Daar waren allerlei interessante dingen te zien zoals mosselbanken, met babymosseltjes en zeesterren die Sjacko op zijn hand liet vastzuigen. Daarnaast waren er ook dreigende aanvallen van zeemeeuwen en op de rotsen zee-egels die gevaarlijk, harde punten hebben. Gelukkig hebben we die steeds kunnen ontwijken en kunnen we nu natuurlijk sterke verhalen vertellen. Helaas konden we het fototoestel natuurlijk niet meenemen, dus helaas hebben we er geen plaatjes van.

We zijn weer op tijd terug gegaan omdat we nog wat boodschappen moesten doen. De dichtstbijzijnde supermarkt is ‘New World’ en tot onze blijde verrassing hadden ze allerlei Nederlandse producten, zoals chocoladevlokken van de Ruijter, stroopwafels (Marian!) en wat dies meer zij. Bij het afrekenen bleek dat deze producten natuurlijk relatief duur waren, maar goed.

Nu maar hopen dat we vannacht wat beter kunnen slapen. Morgen hebben we een dagreisje geboekt met de watertaxi naar het Abel Tasman park, wat erg mooi schijnt te zijn.