Eerste zondag in Palmerston North

Vandaag was onze eerste zondag in Palmie (zoals ze Palmerston North hier afkorten). Via internet (wat zonder goeie modem nog steeds traag werkt) hadden we ons wat georiënteerd op de kerken. Die zijn er te kust en te keur. Toevallig hadden we het erover gehad met de conrector van Sjacko's school en die gaf aan dat ze naar de 'Reformed Church' ging. We hadden het idee dat die vrij dicht in de buurt komt van wat we in Ede gewend zijn. Dat was ook zo. De dienst begon om 10 uur en het is in principe in dezelfde straat, maar dan een paar kilometer naar het zuiden. Het blijkt dat de kerk oorspronkelijk is opgezet door Nederlandse immigranten in de jaren '50 (voor meer info, zie http://www.rcnzonline.com/palmnorth/About_Us.html). Er waren dus ook nog veel mensen te vinden van Nederlandse komaf die het natuurlijk leuk vonden om met ons te praten. Het was zelfs zo dat een ouder echtpaar min of meer al op ons gewacht had. Hij (Mr. van Laar) komt namelijk oorspronkelijk uit Ede, al was hij wel al 60 jaar geleden hierheen gekomen. Maar hij correspondeerde nog regelmatig met zijn zus in Ede en die had in de kerkbode gelezen dat er een Nederlands gezin naar Palmerston North zou komen. Hij was dus aangenaam verrast om ons te zien.
De dienst leek dus redelijk op wat we gewend waren, maar dan toch een beetje anders. Na de dienst was er koffiedrinken en hebben we nog een aantal leuke gesprekjes gehad en wat adressen uitgewisseld. Wellicht dat er nog wat bezoekjes op volgen dus. Ook de kinderen hadden wel al wat leuke vriendjes en vriendinnetjes gevonden. We willen overigens de komende tijd nog wel wat andere kerken verkennen; dat hoort ook een beetje bij onze cultuurverkenning.

Daarna waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van het dochtertje van de buren die 1 jaar werd. Dat werd gevierd in 'Lollipops', een klein speelparadijs met ballenbak en zo voor kinderen. Je kunt daar dan een apart kamertje afhuren voor het feestje en de kinderen hebben verder vrij toegang tot het speelgedeelte. Wel leuk om een keertje meegemaakt te hebben.

De buren zijn mensen die zo'n 4 jaar geleden vanuit Zuid-Afrika hier naartoe zijn geëmigreerd. Hun roots liggen overigens in India. Hij is anaesthesist in het ziekenhuis tegenover ons. We hadden al een paar keer een praatje gemaakt; aardige mensen.

Verdere hebben we vandaag niet zoveel bijzonders gedaan. We hebben nu wel één fiets gekregen. Maar we hebben nog geen fietshelm en als je zonder gaat fietsen, riskeer je hier wel een bekeuring, dus die moeten we nog even regelen.

Morgen hebben de kinderen nog vrij en 's middags hopen we met z'n allen even op de universiteit te gaan kijken voor een eerste kennismaking.

Zaterdagmorgen

Het is nu zaterdagmorgen/middag. Vanmorgen ben ik eerst weer eens lekker wezen hardlopen. Ik heb weer een andere route verkend. Zodoende leer ik de stad een beetje kennen. Het is dus qua inwoneraantal wel vergelijkbaar met Ede, maar je hebt vrijwel geen hoogbouw en een groot percentage woont in vrijstaande huizen. Dus qua oppervlakte zal het wel groter zijn. Het is dus ook allemaal ruim opgezet met brede straten die de wijken in grote vierkanten verdelen. Je ziet in de nieuwere wijken dat ze wel wat meer variatie aanbrengen door meer bochtige wegen aan te leggen. Er zijn ook vrij veel parken en sportvelden. Over het algemeen is de eerste indruk dus niet onaardig.
We hebben nog geen fietsen, maar hebben daarvoor wel de eerste contacten gelegd, dus volgende week denken we die wel te hebben. Hoewel Palmerston bekend staat als de fietsstad van NZ met aparte fietsstroken, is het natuurlijk nog steeds niet vergelijkbaar met Nederland. Over het algemeen is het nog steeds wat gevaarlijker omdat automobilisten er niet zo goed rekening mee houden.

Gisteren hebben we een gesprek gehad met de conrector van Sjacko's school. Ze had de uitslag van de testen die hij op donderdag had gedaan. Sjacko was de beste van de groep en ook over het algemeen scoorde hij hoog. Hij wordt dus in de 'extension class' van year 10 geplaatst. Naast een vast pakket van vakken moet hij nog twee andere vakken kiezen waaronder bv. muziek of tekenen en dat soort dingen. Ook kan hier voor allerlei sporten kiezen. Ze hebben sinds kort ook zogenaamde 'digital classes' waar ze veel met de computer doen. Dan moet hij ook zijn eigen laptop meenemen. Die moeten we dus nog kopen en Sjacko is daar uiteraard zeer content mee.

We hebben ook al een familie laptop aangeschaft. Alleen hebben we nog geen snel internet. Daarvoor zitten we te wachten op een modem. Hopelijk komt die begin volgende week. Tot die tijd kunnen we nog niet echt skypen bv. We hebben wel al een beetje geskypt door alleen te chatten.

Sophia heeft daarnet lekker pannenkoeken gebakken. We hadden natuurlijk niet de kant-en-klare pakken Koopmans of Honig, maar met bloem, eieren en melk kom je een heel eind. Ze smaakten prima. Zo dadelijk willen we naar het zwembad gaan. Eens kijken hoe dat er uit ziet.

De ''Eerste'' schooldag

Mijn eerste schooldag, ik weet eigenlijk niet of je het zo mag noemen. Want het was testdag, de dag waarbij testen werden afgenomen om te kijken hoe slim ik ben, de hele dag. Ik kon al bijna niet slapen van enthousiasme ...... UHM!. Mijn route gaat over het schoolplein van een basisschool maar daarna ben ik er al. Redelijk dichtbij maar wanneer ik een fiets heb fiets ik liever wel ff om. En ik mag ook geen helm vergeten anders komt er een man in een blauw wit-zwart geruit pak. Houd ff een toespraak over veiligheid en daarna vist hij nog ff 80$ recht uit je portemonee. Maar ik moet toegeven het is er wel ietsje gevaarlijker. Op school aangekomen bleek ik niet aleen te zijn maar waren er ook nog 2 maori broertjes ,1 maorizusje, een andere maori en 2 meisjes. De tests bestonden uit Wiskunde en Engels. Die werden afgenomen tussen 9:00 en 15:00 met 3 pauzes. Ze waren wel aardig en eentje liep in de pauze te slapen.

EINDE!

Aangekomen in Palmerston North

We hadden er op gerekend dat het maandagmorgen nog de hele tijd zou regenen, maar 's ochtends was het zo waar droog en begon het rap op te klaren en hadden we eigenlijk prachtig weer. Om 14 uur hebben we de veerboot weer genomen en konden voor het laatst genieten van de prachtige Marlborough Sounds. Eind van de middag arriveerden we weer in Wellington. Op de weg naar Palmerston North hebben zijn we nog langs Jan en Marian geweest om nog wat spullen op te halen die we niet op vakantie hadden meegenomen en ook om de kampeerspullen die we van hen geleend hadden weer terug te brengen. We kregen er ook nog lekker koffie en heelijke appeltaart bij. Dat was weer effen lekker genieten. Zeker bij het huis waar zij wonen in Paekakariki, met een prachtig uitzicht over de zee.

Vandaar was het nog een goed uur rijden naar ons huis in Palmerston North. Daar werden we verwelkomd door onze verhuurders Ken en Jacqui Bateman. Zoals al eerder vermeld, hebben we een ander huis dan oorspronkelijk de bedoeling was. Achteraf zijn we daar helemaal niet rouwig om waarschijnlijk. Het huidige huis ziet er prima uit. Het is nog vrij nieuw en dus ook wat moderner en beter geïsoleerd e.d. dan het andere huis. Het is ook relatief dicht bij de scholen van de kinderen. Het is wel weer wat verder van het centrum vandaan.
Het adres is overigens:

101 Ruahine Street
Palmerston North 4414
New Zealand

(P.S. Bea, het pakketje voor Hanna is hier aangekomen; ze zal zelf nog wel reageren)
Als het goed is krijgen we deze week ook een vast telefoonnummer en een snellere internetverbinding, zodat we wellicht ook wat kunnen skypen.

Hier volgen een paar foto's om een idee te krijgen.

De meiden moeten dus de kamer delen. Dat is natuurlijk wel weer even wennen als je thuis zo'n grote kamer gewend bent. Verder is het huis wel ruim.

Met een moderne keuken zoals je ziet. Volgens Sophia mooier dan we thuis hebben.

Qua uitrusting hebben Ken en Jacqui heel erg hun best gedaan en zijn we daar best content mee. Toch is het natuurlijk allemaal nog een beetje kaal en sta je voor het dilemma dat je natuurlijk niet allerlei dingen zelf wil gaan aanschaffen omdat je die niet naar Nederland wilt meeslepen. Maar we zullen het de komende tijd best wat verder naar onze zin maken en er ons huis van maken.

Vandaag zijn we ook al naar de scholen van de kinderen geweest. Op de school van Marissa en Hanna zijn ze ingeschreven en kunnen ze dinsdag 1 februari gewoon komen en zullen ze een klas toegewezen krijgen. Ze mogen wel iets eerder komen om even kennis te maken, maar daarna begint het gewoon. Sjacko moet donderdag al komen om de hele dag getest te worden om hem zodoende op het juiste niveau te kunnen indelen. Hij heeft ook al een uniform gekocht (ja ja).

De komende tijd zullen de kinderen ongetwijfeld verslag doen van hun eerste ervaringen. Of we de blog nog dagelijks bij houden weet ik niet, als we langzamerhand in het 'gewone leven' gaan rollen. Wellicht gaat de frequentie naar 'om de paar dagen'. De trouwe lezers zullen dus even iets meer geduld moeten hebben en niet meer dagelijks worden verrast met onze belevenissen.

Toch nog met de dolfijnen gezwommen

Gisteren zijn we in een tamelijk rap tempo van Westport naar Picton gereden. Dit omdat het tweede deel van de route vrij vlak was en er op de hele route niet echt iets bezienswaardig te zien was. In Picton hadden we dit keer eens een ander holiday park uitgezocht: Parklands Marina Holiday Park. Dit om onze meest trouwe volgster van onze blog eer aan te doen. Het weer was niet echt denderend meer, maar het was nog wel droog. Volgens de parkbeheerster vielen we met onze neus in de boter, want er was net een groot feest in Picton aan de gang. Daar zijn we dus maar gaan kijken, maar eerlijk gezegd viel het wel wat tegen. Nou ja, Sophia, Sjacko, Marissa en Hanna hebben allemaal in de ballen in het water gezeten.

Het park cq. camping was op zich wel leuk voor de kinderen. Er waren veel andere kinderen en ze hebben samen met elkaar lekker een potje rugby gedaan.

Het hoogtepunt waar we allemaal naar uitkeken was natuurlijk onze herkansing op het zwemmen met dolfijnen. We hadden weer gereserveerd, dus dat stond vast. We hadden gelezen dat de Marlborough Sounds vanwege hun ingeslotenheid over het algemeen veel rustiger waren dan bijvoorbeeld de baai bij Akaroa waar we het eerst geprobeerd hadden en het vanwege de ruwe zee niet door kon gaan. Het weersvooruitzicht was wel dat het weer zou omslaan, dus helemaal gerust waren we er niet op. We moesten ons ’s morgens om 8.30 al melden, dus het was nog relatief vroeg opstaan voor ons doen. Op het kantoor aangekomen, bleek dat het allemaal gewoon door kon gaan, dus dat was mooi. Het zou nu gaan gebeuren. Het weer was inderdaad omgeslagen en het regende vrijwel onafgebroken, maar dat deerde niet; nat wordt je toch. We werden allemaal in een wetsuit gehesen en daar gingen we.

Van tevoren werden we verteld dat we diverse dolfijnen konden tegenkomen, waarvan ‘bottlenose dolphins’ hier het meest voorkomend waren. Flipper was ook zo’n dolfijn. We konden zelfs ook orka’s tegenkomen, maar daar zouden we dan niet mee gaan zwemmen.

Het gaat hier dus om wilde dolfijnen die overal in de baaien kunnen zitten. Het is voor de organisatie dus ook altijd weer een hele zoektocht om ze te vinden. Maar ze beloofden ons een kans van 98%, dus het zou goedkomen. Ze worden overigens ook niet met voer gelokt. Het is wel zo dat de dolfijnen de boot min of meer kennen en vanwege hun nieuwsgierige karakter, komen ze er juist wel op af. Er werd ons ook geïnstrueerd om zoveel mogelijk lawaai in het water te maken; daar zouden ze juist op af komen. Het duurde inderdaad wel even, maar op een gegeven moment werden er toch zwarte vinnen gespot.

Ze sprongen voor ons in de lucht en maakten de min of meer bekende acrobatische sprongen. Maar het geeft toch wel een kick om ze zo in het wild te zien en niet in het dolfinarium. Het is moeilijk om het prachtige schouwspel op foto en video vast te leggen omdat het allemaal zo snel gaat. Daarnaast zorgde der regen dus continu voor een natte lens. Onderstaande plaatjes geven dus maar een fractie weer van wat we werkelijk beleefd hebben.

Vervolgens is het dan de kunst om er met de boot ruim voor te komen, zodat je vervolgens met de hele groep in het water gaat en hoopt dat ze dan op je af komen. In totaal hebben we dat vier keer gedaan. De kinderen waren laaiend enthousiast om zo dicht bij ze te komen. Zelf was mijn laatste duik ook de beste. Heel dichtbij bleef er één onder water om me heen cirkelen.

Het was dus een hele leuke ervaring. Met mooi weer was het natuurlijk aangenamer geweest, maar goed.

Het is ook de rest van de dag blijven regenen en waarschijnlijk gaat het morgen ook nog zo door. Gelukkig zitten we in een – zij het klein – huisje. Als je dan al die mensen met tenten ziet greppels graven…

’s Middags hebben we een preek van de Bethelkerk van 16 januari beluisterd. Dat was precies de dienst waarin de familie Slippers uit Zuid-Afrika, die in ons huis in Ede zitten – werden welkom geheten. Leuk om te horen.

Daarna zijn we nog naar het aquarium in Picton gegaan. Best nog wel aardig. Daar hebben we dan uiteindelijk toch nog een kleine blauwe pinguin gezien.

Morgenmiddag pakken we dus de boot weer naar het Noordereiland, waar we na een tussenstop bij Jan en Marian naar ‘ons’ huis in Palmerston North hopen te gaan. We kunnen in ieder geval terugkijken op een prachtige vakantie op het Zuidereiland. En dat laatste dagje regen is niets in vergelijking met de vele dagen zon die we gehad hebben. Het is nu ook wel weer genoeg geweest. Tijd voor een volgende episode.

Dagje rondom de zee, met zeehonden

Vanmorgen eerst een rondje hardgelopen over het strand. Dat ging lekker. Alleen stond er terug een flinke wind tegen, dus dat was even doorpoten. Zie hier het resultaat: http://www.marathon-mobile.net/Results/ShowSprint/13380?chartType=Map

Het was wel bewolkt, maar niet te zwaar zo te zien. Met de wind erbij was het nog wel een beetje fris. We zijn eerst naar de zeehonden kolonie gereden. Er waren er genoeg en ze waren van bovenaf goed te zien.

Vlak daarnaast was de Tauranga Bay met prachtige, hoge, rollende golven. Sjacko, Marissa en ik zijn lekker over het strand gelopen, terwijl Hanna en Sophia met de auto naar de andere kant reden. De kinderen hebben lekker een tijdje op het strand gespeeld.

Het weer begon steeds verder op te klaren en als je in een duinpannetje ging zitten, was het heerlijk. We hadden picknickspullen meegenomen.

Als we dan die hoge golven zagen, kregen we steeds meer zin in een lekkere duik. Dus, zwemspullen gepakt en hupsaké.

Daarna vonden we vlakbij nog een leuk paadje wat naar prachtige boogrotsen leidde. Heel mooi.

Na het eten, zijn we 's avonds nog even naar Cape Foulwind gereden, waar een historische vuurtoren staat. Daar zijn we naar toe gelopen, maar eerlijk gezegd viel het daar een beetje tegen ten opzichte van wat we al gezien hadden. We zagen vanaf dat punt echter een paar interessante grotten in de kustwand een eindje verderop dus die wilden we graag even gaan bekijken.

Op de route over het strand terug, zat er zomaar opeens een lepelaar (althans, ik denk dat het die is) voor ons.

Dat was dus weer een mooi dagje natuur en vermaak rondom het strand en het was allemaal lekker dichtbij. Morgen trekken we weer verder naar onze laatste bestemming: Picton.

Van FJ Glacier naar Westport: Shantytown en Pancake Rocks

Het weer was vandaag weer perfect en we hadden weer een flinke rit voor de boeg naar Westport. Het was weer een mooie route met toch weer andere dingen, maar langzamerhand gaat al dat natuurschoon ook wel een beetje wennen. Onderweg zijn we net voor Greymouth gestopt in Shantytown, een oud goudmijnwerkersstadje, zo dachten we, waar we lekker even konden uitrusten en lunchen. Het bleek echter een soort openluchtmuseum te zijn, waar je ook entree voor moest betalen. Maar goed, het was niet zoveel en als we er nu toch waren, moesten we dit ook maar meepikken. De kinderen vonden het wel leuk en we hebben lekker de benen gestrekt en gegeten.

We reden weer regelmatig dicht langs de zee. Dit stuk van de westkust wordt vooral gekenmerkt door allerlei mooie rotspartijen in de zee, waar de hoge golven woest tegenaan slaan. Het hoogtepunt daarvan zijn wel de zogenaamde ‘Pancake Rocks’ bij Punaikaki, waar we toch langs moesten rijden. We hadden er al veel plaatjes op internet van gezien, maar het was toch heel mooi om dat ook met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Voor de duidelijkheid: ze worden zogenoemd omdat ze net opgestapelde pannenkoeken lijken. Het was zeer de moeite waard moet ik zeggen.

Eind van de middag kwamen we aan op onze nieuwe locatie, een kitchen cabin op het ‘Seal Colony Top10 Holiday Park’. Een nette locatie, maar ondertussen kennen we dat wel. Het mooie hiervan is dat het op loopafstand van de zee ligt. En aangezien we daar wel weer een keer aan toe waren hebben we gelijk maar een frisse duik genomen. Het is een prachtig strand met lekker zacht zand, wel zwart zand, maar dat deert niet.

Franz Josef Glacier

Gisteren was het de meest regenachtige dag tot nu toe. Maar op zich was het niet heel erg omdat het een reisdag was, hoewel je bij mooi weer natuurlijk meer kunt zien. En wat wil je, we zitten nu in een gebied waar het nu eenmaal heel veel regent. Je hebt er dan ook regenwoud. Zelfs alle bomen en hekken zijn met een dikke laag mos begroeit. Dat is ook wel weer mooi. Onderweg zijn we bij Monroe Beach er nog even uitgeweest. Daar zou de best toegankelijke plek zijn om geeloogpinguins te kunnen spotten. Vanaf de parkeerplaats was het echter nog wel ruim een uur lopen (heen en terug), tenzij je een 4WD had, dan had je er met de auto kunnen komen (voor Sjacko hét argument dat we nu toch maar een Landrover hadden moeten kopen). Na een stukje lopen kwamen we een stel tegen en vroegen of er pinguins te zien waren. Dat was niet het geval en daarop besloten we om maar weer rechtsomkeer te maken. Het was wel een leuke kennismaking met het regenwoud in de regen.

Rond 3 uur kwamen we in Franz Josef Glacier aan en het regende nog steeds pijpestelen.We hadden een kamer bij een BBH geboekt, genaamd Franz Chateau. Het bleek echter dat we een foutje hadden gemaakt bij het boeken, wat de prijsinschatting betreft. Waarschijnlijk had ik de totaalprijs per nacht doorgekregen, terwijl ik dacht dat het voor 2 nachten totaal was. Het bleek dus dat we een redelijk groot appartement hadden met aparte slaapkamers en eigen douche, wc en keuken. Nou ja, achteraf was dat nog niet zo gek met dit weer.

Door rustig wat te eten, video te kijken en te computeren, kom je de rest van de avond dan ook wel weer door en op zich is dat ook wel weer eens lekker. O ja, eind van de middag zijn we ook nog in de 'spa' geweest (zo noemen ze hier een bubbelbad). Eerlijk gezegd vonden we het niet echt superschoon en we zijn daarna toch maar even lekker onder de douche geweest. Het was wel weer leuk om de sfeer van een BBH te proeven waar veel backpackers komen van allerlei pluimage. Sjacko knoopt ook altijd nogal makkelijk een gesprekje aan en vindt dat dan ook wel leuk.
De weersvooruitzichten waren dat het de volgende dag zou gaan opklaren. 's Ochtends regende het inderdaad niet meer voortdurend, maar wel af en toe flinke buien. Na de middag leek het echter toch echt op te klaren en na een korte lunch zijn we naar de gletsjer gereden. Dat was maar een klein stukje, maar vanaf de parkeerplaats moet je dan nog wel zo'n drie kwartier lopen. Met de gletsjer in het vizier en weer prachtige watervalpartijen en rotsformaties aan de zijkanten was dat ook helemaal niet vervelend.

Je mocht niet heel dicht bij de gletsjer komen omdat dat te gevaarlijk was. Dat kon alleen als je een tour met een ervaren gids had geboekt (zoals je het groepje blauwe mensen hierboven ziet). Maar van een afstandje was de gletsjer ook al heel indrukwekkend om te zien.

We vonden een aardige dame bereid om ons op de foto te zetten (alleen zie je dan niet zoveel meer van de gletsjer, maar afijn).

Op de terugroute klaarde het nog wat verder op, zodat we de bovenkant van de gletsjer nog wat beter konden zien.

Het weer bleef verder mooi en we hebben nog wat rondgetourd in de omgeving, maar verder niet meer zoveel bijzonders gedaan. Morgen hopen we dan weer verder te reizen richting Westport, onze één na laatste stop. Daarna gaan we weer naar Picton, waar we onze rondreis op het Zuidereiland begonnen zijn. Daar hopen we nog een herkansing te krijgen om met de dolfijnen te gaan zwemmen.
Op zich hebben we er ook allemaal wel weer zin in om richting het noorden te gaan en ons huis in Palmerston North te betrekken. Zeker Hanna kijkt daar naar uit; om weer een eigen plekje met een eigen kamer en bed te hebben, ook al is dat dan weer tijdelijk, maar wel voor een aantal maanden.

Milford Sounds

NB1: deze blog is eigenlijk van gisteren, maar aan het eind van de avond lukte het even niet meer om te publiceren (inmiddels zijn we net in Wanaka aangekomen)

NB2: inmiddels hebben we de volledige fotoset van het bungyjumpen en de shotover jet kunnen downloaden en ik heb ze in een album op mijn google picase gezet. De link is: http://picasaweb.google.com/sjaak.wolfert/ShotoverAndBungyJump?authkey=Gv1sRgCLP8zo3X2au2ag&feat=directlink
De verkorte video's had ik al eerder aan de betreffende blogs toegevoegd.
------------------------------------
Gisteren hebben we het roerige, toeristische, adrenalinistische Queenstown verlaten en zijn we nu weer in het rustieke Te Anua aangekomen, in het zogenaamde Fiordland. Want dat is waar het hier allemaal omdraait. Een groot uitgestrekt gebied van fjorden in de zuidwestpunt van NZ, wat in principe vrij ontoegankelijk is. Het is een uniek gebied en het staat daarom ook op de werelderfgoedlijst van Unesco. De enige die echt toegankelijk is voor publiek is de 'Milford Sound', wat dan gelijk een grote toeristische trekpleister is. Je kunt er dus bussen met Japanners met fotocamera's verwachten. Daarom waren wij ook in Te Anau gaan zitten zodat we er 's morgens redelijk op tijd konden zijn om de grote stroom te ontwijken. Dat is goed gelukt, want we hebben een cruise met een boot gemaakt waarop het superrustig was; dus niks geen gedrang bij de relingen e.d. Het had vannacht geregend (voor de eerste keer in onze vakantie!) en ook vandaag was het nog erg nevelig. Aan de ene kant is dat jammer omdat je dan de mooie bergtoppen niet kunt zien, maar aan de andere kant zei de kapitein van de boot is het zo dat bij dit type weer de Sound pas echt tot leven komt. Da manifesteerde zich in talloze watervallen die van de fjorden naar beneden komen. Een werkelijk prachtig, adembenemend schouwspel. We zeiden allemaal tegen elkaar dat dit qua natuur toch wel het mooiste is, wat we tot nu toe in ons leven hebben gezien. Op de terugvaart zijn we nog even afgezet bij het 'underwater obervatory' wat een kijkje onderwater in de fjord laat zien. Je ziet dan geen kunstmatig aquarium, maar gewoon de planten en vissen die op x meter diepte leven. Heel mooi.
De rit naar de Milford is trouwens ook al zeer de moeite waard. Met nane op de terugweg zijn we een aantal keren gestopt om nog een aantal mooie plekken te bekijken.
Al met al was het zeer de moeite waard en hebben we deze dag werkelijk genoten van de prachtige schepping. Gisteren hadden we gezien dat de 'Fiordland new life church' ook om  18 uur een kerkdienst had, dus daar zijn we naartoe gegaan. Dat was ook wel weer een aardige ervaring, al vonden we het wat minder dan de vorige kerken die we bezocht hebben.
Hieronder een kleine selectie van de prachtige foto's die we deze dag gemaakt hebben.

Morgen reizen we af naar Wanaka, wat eigenlijk vooral een tussenstop is richting Franz Josef Glacier. Dat was echter in één keer te ver reizen. We blijven dan ook maar één nacht in Wanaka op het Top10 park aldaar. Nu zitten we ook weer op het Top10 park van Te Anau. Hier konden we alleen een huisje voor 3 personen krijgen, hetgeen betekent dat we het kleine tentje erweer naast hebben gezet. Vannacht hebben Hanna en ik daarin geslapen. Het was een tamelijk ruwe nacht met veel wind, dus dat was wel effe wennen. Nu is het rustig weer en zullen Sophia en ik het gaan proberen; de kinderen hebben dus de goeie bedden in het huisje voor zich alleen.

Bungy Ledge Swing and the Luge - NU MET VIDEO!!!

Vandaag was dan de grote dag, met name voor Sjacko en Marissa, die van de Ledge Swing zouden gaan. Ze hadden goed geslapen en we waren al op tijd op de berg. Hanna kon (mocht) dit nog niet doen en die is wel met de 'Luge' geweest. Verder laat ik de beschrijving graag aan henzelf over. We hebben er weer mooie officiële foto's en een video bij.

Marissa:

BUNGYSWING!!!!


Ik had altijd al gedacht: Bungyjumpen? nee, dat is een stapje, eh.. sprongetje te ver voor mij.
maar toch! toch had ik het gedaan! De bungyswing! en ik zal je nu vertellen hoe dat ging…
Het was 11 uur, het hek ging open en we mochten erdoor. Eerst liepen we naar een gebouwtje. waar we een handtekening mochten zetten. daarna mocht ik op de weegschaal.. dat was wel heel spannend voor mij, want ik ben niet zo zwaar en was daarom bang dat ik onder de 35 kilo zat. ik ging erop staan en probeerde me zo zwaar mogelijk te maken. (wat natuurlijk niet werkte) en.. 35,60! Het had maar 0,60 gescheeld of ik kon mijn droom niet waar maken! Precies als met mijn leeftijd: het was vanaf 10 jaar.
Nou, we kregen het kaartje en liepen naar het uithangende blauwe gebouwtje waar we een pak aan kregen. ik had liever dat Sjacko eerst ging en dat vond hij goed. De mannen riepen 1..2.. maar..
Sjacko zei snel: wait wait! is this bungyjump? “yeah” zei de man. En hij zei: “oh no, i do the bungyswing!” en zo zijn we op het nippertje ontsnapt aan een te gewaagde sprong..
Dus namen we de bungyswing. En Sjacko ging weer eerst. de man legde alles uit en ik ging snel naar het hek om te kijken. Tjak! En hij trok de pin eruit. daar ging hij, als een swingende grasmaaier aan het touw. En wat ging hij hoog! Echt gaaf. Een heleboel publiek was er ook gekomen, heel toevallig, maar ze kwamen wel voor iemand anders. nadat Sjacko opgehesen was, mocht ik..

De sprong van je leven

De man knoopte allemaal touwen aan mijn pak vast en ik mocht met mijn voeten over de rand van het gebouwtje hangen..(tip: kijk niet naar beneden..) en ik mocht me laten zakken. De meneer legde uit wat ik mocht doen. Ik mocht eerst een gesp vastmaken aan het touw boven mij. en hij begon daarna gelijk met aftellen! 1…….. 2………. 3…… TJAK! de pin eruit! Dat gaf echt een kracht! ik sjeesde super hard naar beneden. zo snel dat ik geen aaahhh kon schreeuwen (ik probeerde het wel maar mijn hersens gaven zo’n hard bevel om te schreeuwen dat ik klonk als een schor oud mannetje: a-ahh..

Voor ik het wist zat ik daar heerlijk te slingeren. En ik schreeuwde: AMAZING! AMAZING! want dat was het ook. Na wat heen en weer gezwaai, lieten ze een touw zakken, wat ik moest vastgespen aan een ring maar dat begreep ik niet goed en duurde dus een poosje.. Maar uiteindelijk ging ik wel omhoog.

Wat een ervaring! Wat een adrenaline! Het was kort maar krachtig!

En zo ga ik nu met sprongen in spannende dingen vooruit.

Bungy-jumpy’s,

Marissa

Sjacko:
Geen woorden maar daden!
In NL zei ik dat ik wel zou durven bungee jumpen. Maar toen ik over de afgrond van een brug keek begon ik te twijfelen. Is dit wel verstandig, zou ik wel durven springen, zou ik het wel leuk vinden. Dus ik kreeg de kans of zwemmen met dolfijnen of bungee jumpen. Dus ik koos dan toch maar voor zwemmen met dolfijnen 50% omdat dat langer duurt en in totaal wel leuker is 50% Vanwege de twijfels. Opgegeven moment gingen we kijken bij de brug waar bungee jumpen was uitgevonden en voor het eerste gedaan. Ik zag een kind van 13 Jaar springen. Zonder te gillen en een naakte man, hij zei dat hij het koud had bij het wachten. hij sprong schreeuwde en werd opgepikt door een bootje met een witte stok (en trok wat kleren aan) en kwam naar boven lopen. En toen wou ik weer graag bungee jumpen. We gingen even varen met de shotoverjet een 500PaardenKrachthebbende jetboats maar dat bevredigde me niet ik wou nog iets spectaculairder dus ik wou bungee jumpen. Dus toen we daar aankwamen stonden er allemaal toeschouwers (voornamelijk tieners) te kijken en waar de auto stond een begraafplaats. Ik was eerste (van de dag) En toen ik moest, hing ik aan een touw met allemaal haken aan mijn harnas en een klein rood lusje met een vreselijk klein pinnetje. Dat ik lostrok zodra die gast 3 2 1 …… gezegd heeft (bij die …. sprong ik) Bij de eerste seconde denk je dat je dood gaat. Daarna denk je het is eigenlijk helemaal niet zo eng.

Toen ik eenmaal boven was wenste ik mijn zusje succes. En ik ging bij de rest van de toeschouwers staan. Sommige gasten van 18 en 16 keken mij met groot succes aan. Dat je eigenlijk nooit meemaakt in een bungeejump-loos-leven. Er floot zelfs een meisje naar me (tijdens de sprong) en toen ik op het een na hoogste puntje kwam zei ik: ’’And I didn’t shit my pants’’ (want dat had wel kunnen gebeuren) en toen lachten alle toeschouwers aan de kant.

EINDE

Sjacko Wolfert

Hanna:

The Luge
We gingen naar Queenstown en eerst gingen we met een gondel helemaal naar boven op een berg. Marissa en Sjacko gingen met een hele grote schommel. Ik mocht samen met papa met de ‘Luge’. We moesten eerst een helm opdoen. Toen moesten we met een stoeltjeslift naar boven. Ondertussen zagen we de baan al. Uiteindelijk waren we er. We moesten eerst in de rij staan, maar dat duurde niet zo lang hoor. Uiteindelijk gingen we in een karretje, de Luge. Een mevrouw ging uitleggen hoe het werkte. Er zat een stuur op. Als je die naar voren doet, ga je rijden. En als je ‘m naar achter trekt dan rem je. Zo gingen we van de berg af over een baan.

We zijn 2 keer geweest. Je mocht niet tegen de zijkant van de baan botsen. Je ging soms door een tunnel en je kon heel hard. Je kon ook zacht. De eerste keer vond ik best wel moeilijk, want die duurde langer. Het was heel leuk.

Hanna

Wij zijn echt reuzetrots op onze kinderen dat ze dit hebben gedaan.