Gisteren zijn we weer vertrokken uit Rotorua richting Lake Taupo. Dat was niet zo heel ver, dus hadden we plenty of time om onderweg nog wat te bekijken. Eerst zijn we nog even in Rotorua blijven hangen bij de Lakeside. Daar is een kleine Maori-nederzetting met een mooi Anglicaans Maorikerkje.
Ik ben altijd nog benieuwd hoe dat nu zit met het Maorische christendom. Dat is ontstaan via missionarissen in de 19e eeuw zoals op zovele plaatsen wereldwijd. Maar naast de christelijke elementen in de kerk, waren er ook duidelijk Maorische elementen, met name het houtsnijwerk. Je zou zeggen: daar is toch niks mis mee? Wat we echter geleerd hebben dat dit houtsnijwerk niet alleen iets voor de sier is. Het vertelt altijd een verhaal of het beeld iets uit. En de hele Maoricultuur is doordrenkt met vooroudergeloof en -verering. Een intregerende vraag is hoe dit zich verhoudt tot het christelijk geloof? Is het een vermenging of is er een andere betekenis aan gegeven? Als ik daartoe de gelegenheid nog eens krijg, zou ik daar graag met een Maori-christen nog eens over doorpraten. Tegelijkertijd moet ik mezelf ook de vraag voorhouden: hoe is ons christelijk geloof beïnvloed door onze algemene Nederlandse/Europese cultuur?
In de nederzetting wonen denk ik alleen Maori. Hieronder zie je een ‘kookpot’ in de aarde, waarbij ze de kokende hitte vanuit de grond gebruiken om hun maaltijd te bereiden. Een gratis fornuis!
We waren hierna dankzij een reclamefoldertje naar de Moon craters geweest. Het hele pad was tamelijk kort en geheel toegankelijk voor rolstoelen. Maar wat we allemaal hadden gezien in Nieuw-Zealand was dit maar een schijntje. Er waren geen kokende poelen maar wel wat blubberpoelen waar lucht door borrelde. Maar op een stukje was het wel erg mooi. Waarbij mijn vorige stelling niet meetelt.
(einde Sjacko schrijft)
Het was ook levensgevaarlijk om van het pad af te gaan...
Het geheel had wel iets weg van een oorlogsslagveld, waarin je dan even kunt poseren:
Na een bezoek aan het dorpje Turangi om boodschappen in te slaan, was het tijd om door te rijden naar ons volgende en laatste vakantiehuisje aan Lake Taupo.
Dat is het grootste meer van heel Australasia, zoals ze Australië, Nieuw-Zeeland en omringende eilanden ook wel aanduiden. Het is in feite een enorm kratermeer, wat duizenden jaren geleden ontstaan is bij een uitbarsting van een aantal vulkanische bergen in de buurt, die we de volgende dag wilden bezoeken.
We hadden van tevoren hoge verwachtingen van ons laatste huisje, een bach waar we in Mahanga ook mee zijn begonnen. Daar kwamen we niet bedrogen mee uit. Het is een vrij groot en luxe huis van mensen uit Auckland. We hebben nu allemaal ook een eigen slaapkamer (behalve Sophia en ik natuurlijk). Van binnen is het ook helemaal compleet en van alle luxe voorzien. Jammer eigenlijk dat we hier maar twee nachtjes blijven.
Mount Ruapehu
De volgende dag hadden we gepland om onder andere naar Mount Ruapehu te gaan. Dat is de hoogste berg op het Noordereiland, met eeuwige sneeuw. Hij ligt, samen met Mt Ngauruhoe en Mt Tongariro in het Tongariro National Park, wat een dubbele status (natuurlijk en cultureel) heeft op de UNESCO werelderfgoedlijst. Maar het is niet zomaar een berg alleen, het is ook een actieve vulkaan, al is ie de laatste paar honderd jaar wel redelijk rustig geweest al zijn er dus wel om de de 2 a 3 jaar kleine uitbarstingen. Ik moet zeggen dat we van tevoren eigenlijk niet zo’n heel hoge verwachting er van hadden. Gewoon een berg bekijken en hopen dat we zo hoog zouden kunnen komen om wat eeuwige sneeuw aan te raken. Hier zouden we later echter een heel andere mening over hebben. Het was werkelijk adembenemend en een fantastische ervaring. Allereerst was het weer echt super: wel frisse temperatuur, maar kraakheldere lucht. Perfect voor foto’s dus.
Op de heenweg hebben we eerst nog een korte wandeling gemaakt naar een lieflijk bergmeertje: Rotopounamu. Wel mooi.
Vanaf de parkeerplaats kregen we de eerst berg, Mt Tongariro, al in het vizier:
Dichterbij gekomen, heb je de hele tijd mooi zicht op de volgende, Mt. Ngauruhu:
We hadden koers gezet richting Whakapapa village wat ’s winters hét ski-oord is. Tot onze verrassing was er een prachtig gebaande asfalt 2-baansweg die je gemakkelijk al tot grote hoogte brengt (al bijna bij de sneeuwgrens).
Toen we die opreden, werden we steeds meer gefascineerd door het landschap. Vulkanisch gesteente, waar vanwege de grote hoogte en arme groeiomstandigheden voornamelijk mosachtige planten groeien.
Bovengekomen wachtte ons de volgende verrassing: het bleek dat je met 2 luxe stoeltjesliften nog een flink stuk hoger op de berg kon komen!
Van daaruit kun je dan al de prachtigste plaatjes schieten:
En eenmaal boven, kun je dan poseren in de sneeuw:
En kan de pret beginnen...
Zoals het ijskoude water proeven (altijd Sjacko’s favoriet):
Of een sneeuwballengevecht beginnen...
En een sneeuwpop maken hoort er natuurlijk ook helemaal bij:
Of gewoon genieten van de prachtige omgeving:
Dit is trouwens Mount Taranaki, ook een vulkanische berg, die een paar honderd kilometer naar het westen ligt. Zover kon je dus kijken.
Al met al hebben we dus een fantastische dag gehad, ver boven onze verwachtingen!
Dit was dus onze laatste echte vakantiedag. Nog een nachtje slapen en dan hopen we morgen weer richting Palmerston North te koersen. Misschien dat we onderweg nog wel wat meepikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten