Dagje Whakatane

Vandaag hadden we een relaxed dagje ingepland. Geen wekker gezet, dus werden we lekker uitgerust wakker. De nacht was koud, maar het bed was warm, dus dat was geen probleem. Het was een mooie heldere dag met volop zon, maar niet echt warm. Heerlijk dus wat mij betreft. We hadden gepland om gewoon in en rondom Whakatane te touren, dus niet te ver te rijden vandaag.

Allereerst hebben we de ‘riverwalk’ gedaan langs de monding van de rivier die de zee instroomt. Daar waren een paar historisch interessante plaatsen, met als toppunt het beeld van het Maori-meisje Wairaka, die de stad haar naam heeft gegeven.

De hele legende ga ik niet navertellen (die is wel ergens op internet te vinden), maar de kern is dat zij een kano (of waka), die was los geslagen door het snel opkomende getij, weer terug heeft gebracht. Volgens de Maori-regels mocht een vrouw echter niet zo’n waka besturen (waar hebben we zoiets vaker gehoord?) dus riep ze heel hard iets als: “ik word een man”. En in de Maori-taal is dat iets met Whakatane erin.

Verder was het gewoon prachtig om daar rond te kuieren en wat plaatjes te schieten.

Dit is dus zo’n traditionele waka, die ze met hoogtijdagen van stal halen en ermee varen.

In de foto hieronder zie heel in de verte ‘White Island’, een actieve vulkaan midden in de oceaan. Je kunt daar ook dagtriptjes naartoe maken, maar dat is best wel prijzig; zeker voor het hele gezin. Dat hebben we dus maar niet gedaan. Maar het schijnt wel heel bijzonder te zijn.

Dit is een grot in de bergwand waartegen Whakatane aan ligt.

En vrijwel midden in het stadje is een heuse waterval.

Vervolgens zijn we naar boven gereden, naar Toi’s Pa. Een Pa is een Maori-versterking om zich te kunnen verdedigen tegen de vijand, meestal dus op de top van een berg. Er was verder niet veel van te zien, maar je had natuurlijk wel een mooi uitzicht over de hele omgeving. Een Kiwi was zo vriendelijk om weer eens een foto van het hele gezin te nemen.

Daarna zijn we aan de andere kant van de berg een stukje naar beneden gereden. Daar kon je een vrij steil pad naar beneden nemen naar het strand toe. Dat bleek een prachtig stukje strand te zijn waar prachtige rotsgronden de zee inliepen. Er zaten allerlei scheuren en kieren in, wat natuurlijk uitermate geschikt is voor allerhande zeeleven zoals zeesterren, inktvissen, krabachtige dieren, etc.

We waren uiteindelijk weer redelijk op tijd bij ons huisje op het park. Sjacko wilde nog een duik in de zee nemen, maar heeft dat uiteindelijk toch niet gedaan. De golven waren niet hoog genoeg.

Morgen reizen we weer verder naar onze volgende bestemming: Coromandel. Daar hopen we een dag langer te blijven omdat daar ook veel te zien en te doen is. Onderweg hopen we al wat leuke dingen mee te pikken.