Hanna aangespoeld

zaterdag, 16 april

Vandaag (zaterdag) zijn we weer op vakantie gegaan. Nu dus het Noordereiland verkennen. We hebben nu maar 2 weken (minder dan op het Zuidereiland), dus moeten we een verdere selectie maken. Eerst gaan we de oostkust verder verkennen, dus zijn we richting Napier vertrokken, een goede twee uur rijden vanaf Palmerston. Het regende zo nu en dan een beetje, maar de voorspelling was dat het richting het oosten beter was en dat bleek later ook. Napier was een tussenstop om even de benen te strekken en wat te lunchen. De stad is in 1931 getroffen door een aardbeving, vergelijkbaar met die van Christchurch een tijdje geleden. Een groot deel van de stad is daarna herbouwd in de zogenaamde ‘art deco’ stijl. Niet super bijzonder allemaal, maar best aardig om even doorheen te lopen.

De weg van Napier naar Gisborne was erg mooi: heuvelachtig met verschillende landschappen. We kwamen nog langs een mooi meer, waar we even gestopt zijn.

Zo’n 10 km voor onze bestemming - Mahanga beach – kwamen we langs de zee met hele hoge golven. Daar zijn we uiteraard even gestopt. De kinderen vinden het natuurlijk altijd prachtig om de zee uit te dagen.

Op bovenstaande foto ging het allemaal nog goed en was het dolle pret. De zee bleek echter erg onberekenbaar en even later was er een grotere, snellere golf en konden ze niet meer op tijd wegkomen. Hanna werd helemaal meegesleurd, gelukkig wel de goede kant op: het strand. Maar een nat pak was wel het gevolg en het eind van het feest.

Maar goed, we hadden natuurlijk handdoeken en droge kleren bij ons, dus het was ook weer geen groot probleem. En de kinderen vonden het natuurlijk een prachtig avontuur.

Even later kwamen we bij onze ‘bach’ aan. Zo noem je in NZ een vakantiehuisje aan zee. Een echte bach is niet meer dan een planken huisje met vrijwel geen voorzieningen, maar de meeste zijn inmiddels natuurlijk gemoderniseerd, dus voor ons is het gewoon een vakantiehuisje. Het ligt vlakbij de zee, al zijn de golven hier wel iets minder hoog dan het punt waar we eerder waren, maar niet onaardig. Er is wel een lekker zandstrand bij en de kinderen hebben al de prachtigste schelpen gevonden.

Helaas voor Sophia zit een zonsondergang in zee er niet in aan de oostkust, maar hij gaat wel prachtig onder aan de andere kant boven de heuvels.

Maar misschien gaat ze er nog een keer ’s morgensvroeg uit om de zonsopgang dan te bekijken.

O ja, we moeten deze blog noodgedwongen later plaatsen, want we hebben hier niet eens bereik voor de mobiele telefoon, laat staan dus internetverbinding.