Vakantie met adrenalinestoot afgesloten

30 april 2011

Op zaterdagmorgen zijn we vertrokken vanuit ons laatste vakantiehuisje bij Lake Taupo. Het was koninginnedag, maar daar hebben we niet veel van gemerkt natuurlijk. We hadden ons nog voorgenomen het Wilhelmus te zingen als we ’s avonds thuis zouden zijn, maar zelfs dat zijn we vergeten.

We reden nu langs de andere kant van het Tongariro National park, dus konden we de drie vulkaanbergen van de andere kant bekijken. De snelweg waarop we reden, heet de ‘desert highway’ omdat het één van de droogste gebieden van NZ is. Het ziet er uit als een soort pampas zoals je die kent uit Zuid-Amerika.

Overigens is het gebied grotendeels militair oefengebied en strikt verboden om te betreden… Toen we terug liepen stond er een politie-auto langs de kant van de weg en we dachten: oei, nu zijn we er bij. Maar die had een andere auto aangehouden en gelukkig bemoeide de agent zich niet met ons en zijn we snel weggereden (niet te snel natuurlijk).

Aan het eind van die weg kom je bij het plaatsje Wairoa, waar het nationale legermuseum gevestigd is. Sjacko wilde wel graag even een kijkje binnen nemen, dus dat hebben we gedaan.

Gelukkig was er voor de kinderen een kids zone, waar ze zich als militair konden verkleden.

Volwassenen kunnen het natuurlijk ook doen…

(Knappe militair he? Zou in het echt voor veel te veel afleiding zorgen)

Flying Fox
Omdat we in Rotorua de Zorb niet gedaan hadden (omdat het te saai leek), hadden we de kinderen beloofd dat ze wellicht in de Flying Fox mochten. Dat is in de ‘Gravity Canyon’ bij Taihape waar we toch langs zouden komen. De Flying Fox is een soort reuze kabelbaan waar je met een vaart vanaf gaat. Het lag in een mooi gebied, waar je inderdaad een diepe canyon hebt, waar een riviertje doorheen stroomt.

Toen we er eenmaal waren bleek het spectaculairder te zijn dan we dachten. Het was echt diep en een hele lange kabelbaan die erg hard ging. Hanna was helaas te jong. Sjacko en Marissa wilden wel heel graag en uiteindelijk is Sophia meegegaan, want je kunt met z’n drieën tegelijk. Ik had er niet zo’n zin in (= ik durfde gewoon niet).

Er werden natuurlijk opnamen gemaakt die je dan later weer voor veel geld kunt kopen, maar ja, zelf kun je op afstand nooit zo’n mooie video maken, dus doe je het toch. De beelden hieronder spreken voor zich lijkt me.

Je wordt dus in een tuigje gehesen:

En dan zoef je dus met een topsnelheid van 150 km/uur naar beneden:

Onderstaand filmpje laat het allemaal nog veel beter zien natuurlijk (je hebt hiervoor waarschijnlijk de QuickTime player nodig).

Dat was een mooie afsluiter van de vakantie. We kijken terug op een heel mooie vakantie waarin we weer veel mooie dingen hebben gezien en op één dag na prachtig weer hebben gehad. Nu nog zes weken te gaan voordat we weer naar Nederland terugkeren. We hebben echter nog een paar dingen op ons verlanglijstje staan die we in die weken nog hopen te doen.