Het afscheid

Tja, aan alles komt een eind, zeggen ze. En zo ook ons half jaar verblijf in Nieuw-Zeeland. Vanaf maandag was het dus afscheid nemen. Alles doe je voor de laatste keer. Laatste ritje op de fiets naar de universiteit, laatste lunchwandeling over de campus, etc. Op de universiteit heb ik mijn kamer opgeruimd en gedag gezegd tegen de mensen die aanwezig waren; de anderen heb ik een e-mailtje gestuurd. Verder er dus niet zo heel veel poespas omheen. Over het algemeen houden de Kiwi’s daar ook niet zo van.

Dat was wel wat anders bij de meiden op de Roslyn school. Zij hebben dinsdag afscheid genomen. Hanna kreeg een paar hele mooie kadootjes mee en andere herinneringen. De juffrouw, Mrs. May, had heel erg van Hanna genoten. Ze had haar ook heel duidelijk zien groeien vanaf het begin toen ze kwam, naar wat ze nu geworden was. Haar Engels was sterk verbeterd en ze had in de klas, maar ook daarbuiten, leuke vrienden gemaakt. Ze zullen Hanna gaan missen en Hanna natuurlijk ook de klas.

Hieronder vertelt Hanna zelf wat ze er van vond:
Ik had natuurlijk heel lekker eten omdat ik weg ging. nou ik ging naar school en niet veel kinderen wisten dat ik weg was. dus in het begin gaven ze niet veel aandacht(-:. maar toen de juf het vertelde. toen gaven mijn vrienden wel aandacht .bij de pauze ging ik met mijn vrienden beste vrienden spelen. ik heb ze aangeleerd tikken tikken aa tikken tikken bb…….. ik heb hen allemaal mini Hollandse klompjes gegeven na pauze ging ik trakteren snoep hartjes en (Hollandse) speculaas. ik kreeg ook zelf kadootjes. een knuffel kiwi , liniaal , mooie dure Maori ketting , 2 kaarten en een book de lelijke kiwi. en die kiwi’s weer knuffels (kiwi’s bedoel ik Nieuw-Zeelanders). ik ga Izzy het meeste missen in holland (-;

Hanna Wolfert.

O ja, ik moet nog iets vertellen over Hanna. Het hele half jaar hebben we geen ongeluk gehad en zijn we nooit naar de dokter geweest. Tot afgelopen maandag. Toen kreeg Hanna op school per ongeluk een tik met een tennis racket tegen haar voorhoofd waardoor er een snee in zat. Het bloedde behoorlijk, maar dat heb je meestal al snel met hoofdwonden. We zijn naar de ‘medical care’ gegaan, een soort huisartsenpost, en het kon met lijm verholpen worden. Nou ja dan hebben we dat ook weer meegemaakt.

Voor Marissa was het vooral afscheid nemen van haar vriendinnen. Ze hadden een lekkere maaltijd voor haar besteld voor de lunch. En daarna lekker voor de laatste keer spelletjes en sport gedaan en natuurlijk lekker kletsen.

Hier komt een stukje van Marissa zelf, wat ze er van vond:
Tja, het was allemaal maar wel een beetje vreemd hoor, zo de laatste dag.. afscheid van elke tegel waar je over loopt, elke deur die je voor het laatst dicht doet, elke muur die je het laatste aanraakt.. Dat klinkt best wel raar, maar het was wel een gedeelte van je leven. En als je dan al afscheid neemt van een muur, als je dat het al waard vind om afscheid van te nemen, is het natuurlijk nog belangrijker om afscheid te nemen van vrienden, die je misschien wel nooit, en dan ook nooit meer terug ziet! . Dat had ik vooral met Maria, een van de beste vriendinnen op de Roslyn school. Daarom hadden we ook nog na schooltijd bij mij thuis gespeeld, we gingen op een leuk programma waar je foto’s kan maken en bewerken . Samen met Caroline die ook mee was gekomen. Op school was het ook een fijne dag. Want er was een verrassing voor me, Tijdens lunch kreeg ik een hele tafel vol met heerlijk eten die de kinderen gemaakt of gekocht hadden. YHUMMY! En ook allemaal Kaarten en kadootjes. Een meisje, Tyra, had een gedicht gemaakt. Dat vond ik heel aardig. In de pauze moest ik echt van een hoop afscheid nemen, van de meisjes van “full square” (een spel), Een aantal waarmee ik altijd Balltag speelde (spel) en in de klas, sommige waar ik veel mee praat en nog een paar waar ik altijd in de pauze mee optrek. Een raar gevoel kwam in me op dat alles wat ik ook maar deed, het laatste was..

Maar gelukkig hebben ik en Maria afgesproken dat we gaan skypen, dan kan ik mijn buurt, mijn kamer en vrienden met de laptop laten zien. Het voelt anders dan wat ik in Nederland voelde. Ik wist daar: “Ik kom terug..” Maar hier.. Misschien veel later, of nooit. Gelukkig heb ik veel memories,

my memories of New Zealand..

Xx Marissa

Voor Sophia was het vooral afscheid nemen van een aantal vriendinnen en ook gezamenlijke vrienden die we het afgelopen half jaar hebben leren kennen. Ze heeft nog een kleine speech gehouden op ‘Yada yada’ een vrouwengroep, die wekelijks bij elkaar kwam, van de Central Baptist Church. Daarnaast hadden we het meest contact gehad met veel ‘Dutchies’ die in Palmerston North wonen.

Sjacko heeft is woensdagmorgen nog naar school geweest om afscheid te nemen. Hij wilde zelfs nog om 8 uur ’s ochtends de laaste oefening meemaken met het schoolorkest. Kun je zien hoe leuk hij dat vond. Tijdens de les ‘integrated studies’ hebben ze afscheid van hem genomen en hij heeft ook allerlei leuke kaartjes en brieven meegekregen. We hebben daar zelf geen foto’s van genomen, maar zijn klasgenoten hebben wel het een en ander op Facebook gezet heb ik gezien. Zo ging hij voor het laatst naar school:

Wat dat laatste betreft, Facebook e.d. zijn natuurlijk ideale middelen om in contact te blijven met de vrienden die we hebben opgedaan en zeker voor de kinderen om op die manier hun Engels te onderhouden. We zullen zien hoe dit verder gaat.