Evaluatie: was it all worth it?

Wat mij betreft, wordt dit de laatste blog; dan is het weer mooi geweest. We hebben in Nieuw-Zeeland zelf al wat terug zitten kijken op ons avontuur en we kunnen eigenlijk niet anders concluderen dan dat het in allerlei opzichten heel erg geslaagd was. Laten we puntsgewijs de zaak eens even evalueren.

Werk
In principe had ik ervoor mogen kiezen om gewoon helemaal vakantie te nemen en was ik niet verplicht om iets werkgerelateerds te doen. Dat leek me echter niets, want alleen maar vakantievieren wordt je ook weer zat. Bovendien wist ik dat de kinderen naar school moesten, dus moet je wel iets te doen hebben. Daarnaast kreeg ik op deze manier ook nog wat extra financiële ondersteuning van mijn werkgever. Maar over het algemeen heb ik het wel rustig aan gedaan en het geeft natuurlijk een relaxed gevoel als alles mag, maar niets hoeft. Alleen al een half jaartje geen tijdschrijven en je niet druk hoeven te maken of je nog wel binnen het budget zit en zo.
Mijn doelstelling was vrij algemeen: gewoon kijken hoe de landbouw en voedselproductie hier er aan toeging en met name hoe het gesteld stond met het gebruik van computers en gerelateerde technologie. En mijn streven was om dat niet teveel vanachter mijn bureau te doen, maar zoveel mogelijk door bedrijven te bezoeken en mensen te spreken. Welnu, die doelstelling is wat mij betreft ruimschoots gehaald. Ik heb veel kunnen rondreizen en mede door deelname aan conferenties veel mensen gesproken. Meestal waren ze ook wel geïnteresseerd in mijn mening over hoe zet het deden bijvoorbeeld ten opzichte van Europa. Het allermooiste was dat ik op een gegeven moment bij een officieel project betrokken ben geraakt (wel op vrijwillige basis) wat min of meer dezelfde doelstelling had. Dat vergemakkelijkte de toegang tot veel bedrijven en op die manier werd mij bijdrage ook relevanter.
Wat dit betreft heb ik dus veel geleerd en een ruim netwerk aan contacten opgebouwd. Voorlopig heb ik er nog geen behoefte aan om daar direct iets mee te doen, maar als ik de komende jaren voor het werk nog eens terug zou moeten, lijkt me dat best leuk.

Vakantie: het land zien
Een belangrijke reden om voor Nieuw-Zeeland te kiezen, was dat het zo’n mooi en afwisselend land zou zijn. We hadden daarom ook de nodige tijd ingebouwd om dat te gaan zien. De eerste maand hebben we vrijwel het hele Zuidereiland rondgecrosst en later ben ikzelf in verband met een conferentie nog een weekje terug geweest. Rond de Pasen hebben we in twee weken een groot deel van het Noordereiland gezien. En vanuit onze woonplaats, Palmerston North, hebben we ook de nodige uitstapjes gemaakt. Welnu, degenen die deze blog ook altijd hebben gelezen, kunnen met ons concluderen dat we deze doelstelling ook ruimschoots gehaald hebben. Wat ik misschien nog wel eens meer had willen doen, zijn de meer wildere uitdagingen zoals raften, mountainbike tracks en het langere afstand wandelen. Maar vanwege de gezinssamenstelling ging dat nu nog niet en je wilt ook niet teveel dingen apart gaan doen. Maar goed, dan houd je altijd nog weer wat over om op je wensenlijstje te zetten.
We kunnen het ook uiteindelijk beamen dat Nieuw-Zeeland inderdaad een geweldig mooi land is met veel afwisselingen in het landschap en een lekker klimaat, al zeiden meeste Kiwi’s dat we wel een heel mooie zomer hadden getroffen.

Naar school
Voor de kinderen was het natuurlijk een groot avontuur om een half jaar naar een school in het buitenland te gaan. Maar hen kennende, hadden we daar alle vertrouwen in. We verwachtten dat ze een hele sprong in hun ontwikkeling zouden maken en natuurlijk ook in hun Engels. Ook dit is allemaal uitgekomen. Natuurlijk was het in het begin best even wennen, met name voor Hanna en Marissa, maar na een tijdje ging het heel goed en zette je ze bij school af en gingen ze naar binnen alsof ze daar al jaren zaten. Wat betreft het Engels, heeft Hanna natuurlijk de grootste sprong gemaakt. En dat is heel leuk om te zien en te horen. Natuurlijk spreekt ze nog geen vloeiend Engels en kent ze nog niet alle woorden, maar aan het eind knoopte ze rustig zelf een gesprekje aan. Het grappige is dat zij als meeste het Kiwi-accent heeft overgenomen. Maar ook Marissa en Sjacko hebben natuurlijk een grote stap in hun Engels gemaakt. Hopelijk kunnen ze het nu ook verder onderhouden, maar dat zal niet zo moeilijk zijn tegenwoordig met Facebook en Skype.
Het schoolsysteem was wel redelijk anders. Het accent ligt in NZ nog veel meer op het ‘leren leren’ zoals dat in Nederland natuurlijk de laatste jaren zijn intrede heeft gedaan. Dus ze werden overgoten met dingen als ‘je doelen stellen’, ‘hoe wil je die bereiken?’ , ‘wat heb je er van geleerd?’, etc. Daarnaast ligt er veel nadruk allerlei creatieve vaardigheden. Zo heeft Sjacko bijvoorbeeld een aantal dingen gemaakt en heeft hij zelfs leren lassen. Ook de muzikale vaardigheden, waarover we al eerder hebben geschreven, zijn verder ontwikkeld. Daarnaast zijn ze dus allemaal minimaal één keer op kamp geweest, waar ze dan bijvoorbeeld weer allerlei team buildingsspelletjes moesten doen. Al met al was dat natuurlijk ontzettend leuk voor de kinderen. Het is wel zo dat de basisvaardigheden van rekenen en taal een beetje ondersneeuwen. Het niveau daarvan ligt echt beduidend lager dan in Nederland. We hebben het hier met diverse mensen ook meermalen over gehad. En over het algemeen geeft men toe dat het schoolsysteem wat minder gericht is op academische vorming, maar de Kiwi’s staan wereldwijd wel bekend om hen doe-mentaliteit en inventiviteit; dat vinden ze uiteindelijk toch belangrijker en daar is wat voor te zeggen.
Het was dus een interessante ervaring en zeer waardevol voor de kinderen. Maar, uiteraard bevooroordeeld door onze eigen achtergrond, zou ik er toch niet voor kiezen om onze kinderen daar hun hele opleiding te laten volgen denk ik.

Het leven in Nieuw-Zeeland
Een half jaartje is natuurlijk te kort om echt wat te kunnen zeggen over het wonen in Nieuw-Zeeland en de cultuur, maar het was wel lang genoeg om er even aan te ruiken. Als we tijdens de vakanties vertelden dat we in Palmerston North woonden, reageerde veel mensen met de vraag waarom Palmerston North? Het is inderdaad zo dat het niet het mooiste plekje is qua natuurlijke omgeving. Maar het is een middelgrote stad met veel voorzieningen, zeker voor een gezin met kinderen. Je kunt natuurlijk wel op een mooi idyllisch plekje achteraf gaan wonen, maar dan is alles meestal ver weg. De kinderen konden hier lopend naar school en buiten schooltijd om was er voldoende te beleven. Ook dingen als winkels, bibliotheek, etc. is veel meer binnen bereik. En als je een half uurtje buiten de stad rijdt, zit je ook alweer in mooie heuvellandschappen. Kortom, wij hebben er helemaal geen spijt van gehad om daar te gaan wonen en te gebruiken als uitvalsbasis om het land verder te verkennen.
Via werk, school en kerk zijn we al vrij snel in contact gekomen met allerlei mensen en zijn we vaak uitgenodigd voor een BBQ of iets dergelijks. Dat was altijd wel leuk: je maakt vrij snel contact met mensen. We hebben echter wel gehoord dat het dan daar vaak bij blijft; het opbouwen van hechte vriendschappen gaat toch wat moeilijker. Maar daarvoor zijn wij er natuurlijk te kort geweest om dat te kunnen beamen. Via via hebben we ook veel contact gehad met geïmmigreerde Nederlanders wat ook wel fijn was. Zij kunnen over het algemeen de cultuur beter beoordelen en het was interessant om het daarover te hebben. Wij hebben in ieder geval een aantal goede vrienden gekregen.
Ik heb nu geen zin om in alle details te treden, maar over het algemeen kun je zeggen dat het leven in NZ wel relaxed en ‘laid back’ is zoals ze zelf zeggen. Er is natuurlijk veel ruimte en zeker als je een beetje achteraf woont, kun je bij wijze van spreken doen en laten wat je wilt zonder dat iemand er om maalt. Maar we hebben wel vaak gehoord dat het moeilijk is om echt goed te integreren in de Kiwi-gemeenschap. Maar waarschijnlijk is dat ook een probleem van elke immigrant, waar dan ook. Als je geïnteresseerd bent in meer details over de voor- en nadelen van het wonen in NZ, kijk dan eens op http://www.nieuwzeelandforum.nl/resultaten.php.

Eindconclusie
Wat ons betreft was het een heel mooie tijd en een prachtig avontuur en we voelen ons heel erg bevoorrecht en gezegend om dit te hebben kunnen doen. Denkend aan de aardbevingen in Christchurch, zijn we ons ervan bewust dat het ook heel anders had kunnen lopen. Omdat je als gezin veel meer met elkaar optrok en op elkaar bent aangewezen, denk ik ook dat we wat dat betreft hechter zijn geworden en in de toekomst wellicht ook makkelijker dergelijke uitdagingen aan durven te gaan. We hebben voor onszelf en met anderen meermalen de vraag bediscussieerd of we er nu zouden willen blijven wonen? Uiteindelijk antwoorden we daar toch ontkennend op. Het was een hele mooie tijd en we hebben genoten van het land en de mensen, maar voorlopig zien we onze plek toch gewoon in Nederland. Maar goed, we behouden aan ons het recht om in de toekomst van gedachten te mogen veranderen.

Yes, it was a worthwhile experience!