De terugreis

Ik schrijf dit stukje als we al weer 2 dagen terug zijn, maar ik wil de blog graag compleet maken. Ik zeg altijd dat ik het leuk vind dat we anderen op deze manier op de hoogte konden houden van onze belevenissen, maar het is net zo goed voor onszelf leuk om later een compleet verhaal te hebben met allerlei details die je later weer vergeten bent. Ik zit hier overigens nu op zondagochtend kwart voor zes en Sjacko en Hanna zitten ook achter een computer spelletjes te doen. We zijn dus nog niet helemaal over onze jetlag heen.

Maar wat betreft de terugreis: ik kan niet anders zeggen dat het allemaal prima gegaan is. Het was in het begin wel even spannend in verband met de aswolk uit Chili die naar Nieuw-Zeeland gewaaid was. Gelukkig is Air NewZealand een stoere luchtvaartmaatschappij die niet zomaar vluchten annuleert. Tot woensdag vlogen zij lager zodat ze onder de aswolk door vlogen en het grootste probleem leek op het zuidereiland te liggen. Echter, op woensdagavond toen we in het airport motel in Wellington zaten, zag ik toch dat ook de eerste vluchten van Air NewZealand geannuleerd werden. Maar dat ging om de vluchten naar het zuiden van het zuidereiland en wij moesten juist naar het noorden, naar Auckland. Ik had er wel vertrouwen in, maar helemaal gerust gingen we natuurlijk niet slapen. De volgende ochtend hoorde ik een vliegtuig opstijgen dus dat klonk goed. En inderdaad bleek er voor ons nog niets aan de hand te zijn. Op naar het vliegveld dus en inchecken maar.

Natuurlijk troffen we een baliebediende die blijkbaar nog niet zoveel ervaring had, dus kostte het de nodige tijd om onze boarding passes uit te printen. Maar uiteindelijk lukte het allemaal en waren we netjes op tijd bij de gate. Wat mooi was, is dat onze koffers automatisch meegetransporteerd konden worden naar Amsterdam. Dat scheelt weer een hoop gesleep. Ik had ze thuis ook mooi afgewogen op 20 kilogram, dus daar ook geen gezeur over. We hadden zelfs nog een paar kilootjes speling.

Het eerste stukje naar Auckland is maar een uur en omdat het licht bewolkt was, was het erg leuk om vanuit de lucht nog een laatste blik op Nieuw-Zeeland te kunnen werpen. Wat het extra mooi maakte, is dat ze dus veel lager dan normaal vlogen vanwege de aswolk. Daardoor kon je veel meer zien.
Dit was Wellington, bij het opstijgen:

En Sjacko kon Mt Egmont bij Taranaki zien vanuit zijn raampje:

Dit was het gebied waar we uiteindelijk nooit geweest zijn, maar dan hebben we het nu in ieder geval toch even gezien. En als je Taranaki aan je linkerhand hebt, dan moet Mt. Ruapehu (met in de verte Mt. Ngarahu)aan de rechterkant zijn:

Dit was wel een grappig detail in het vliegtuig (blijkbaar een voormalig Nederlands toestel; was dit toeval of niet?):

Hier nog wat foto's van het zo karakteristieke Nieuwzeelandse landschap:

In Auckland moesten we weer een stukje lopen van de 'domestic' naar de 'international' terminal en daar moesten we weer nieuwe boarding passes krijgen. Ik wist dat de tijd niet echt ruim was en het duurde weer even voordat ze eruit waren hoe het zat met onze tickets, maar opnieuw waren we weer gewoon op tijd bij de gate. Bovendien bleek dat de vlucht nog een beetje vertraging had, maar dat was uiteindelijk niet meer dan een half uurtje.

Toen begon de eerste lange vlucht van zo'n 11.5 uur. Dat is natuurlijk een lange zit en moet je jezelf wel zien te vermaken. Dat ging gelukkig goed.

En af en toe krijg je weer een lekker hapje en drankje:

Uiteindelijk kwamen we dan met een beetje vertraging aan in Kuala Lumpur. De piloot had dat niet kunnen inhalen, want er was wel de nodig turbulentie onderweg. Maar dat was nu niet erg, want we hadden 3 uur overstaptijd. Inmiddels was het voor onze Nieuwzeelandse klok wel al bijna middernacht, dus de vermoeidheid begon wel toe te slaan. Maar gelukkig kun je je op zo'n vliegveld best wel weer even vermaken.

De vlucht van Kuala Lumpur naar Amsterdam vertrok op tijd en was 'operated by KLM' zoals dat heet. Dat betekent dus Nederlandse bemanning en stewardessen, wat natuurlijk wel weer leuk is. En zo begonnen we weer aan de volgende ruk van 12 uur. Maar inmiddels waren we natuurlijk flink moe en hebben we af en toe de nodige uurtjes kunnen slapen. Het voordeel is dat de tijd dan ook weer lekker opschiet. Daarnaast af en toe een filmpje kijken (helpt soms ook om een beetje in slaap te komen). Al met al viel het onze reuze mee en we kwamen zelfs een half uurtje vroeger aan op Schiphol. De koffers kwamen ook al heel snel en zodoende stonden we al vroeg buiten de arrival hall. Arent (die ons zou komen ophalen) was er nog niet eens, maar dat was op zich helemaal niet erg want dan konden we nog even de benen strekken en frisse lucht scheppen. Na een kleine 10 minuten was hij er al dus konden we in de vroege vrijdjagmorgen (half zeven) met het busje weer richting Ede vertrekken. Daar aangekomen, werden we weer hartelijk welkom thuis geheten:

Op zich was het natuurlijk allemaal weer vertrouwd, maar toch ook wel een beetje vreemd om na een half jaar weer terug te komen in je eigen huis. Het was toen nog mooi weer en we hebben eerst lekker een bakje koffie gedronken in onze eigen tuin. Dat gaf wel weer een heerlijk gevoel.
Hoewel we natuurlijk hondsmoe waren, besloten we toch om zo lang mogelijk op te blijven om ons weer zo snel mogelijk aan te gaan passen aan de Nederlandse tijd. Dat gaat ook wel als er allerlei vriendjes en vriendinnetjes over de vloer komen.

De familie Slippers uit Zuid-Afrika, die in ons huis zat, was ook nog in Ede en zijn toch nog even langs geweest om elkaar te begroeten. Zij gaan nu nog een paar weekjes in Europa op vakantie en komen dan nog even terug om bagage op te halen. Helaas ben ik dan weer weg naar het buitenland, dus ik vond het erg leuk om ze nu nog even te kunnen begroeten.

's Middags hebben Sophia en ik wel even een uiltje geknapt. 's Avonds zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan en hebben we als een blok geslapen. We zitten dus alweer aardig in het ritme, hoewel nog niet helemaal dus, maar na een paar dagen komt dat vanzelf wel.