Eerste bekeuring, Sophia in de gevangenis en bedrijfsbezoeken

Tsja, de 'arm der wet' is ook sterk in Nieuw-Zeeland. Maar het is allemaal niet zo dramatisch als de titel doet vermoeden. Sophia is 'slechts op bezoek' in het kader van een programma over verzoening tussen daders en slachtoffers c.q. familie. Later zal ze daar vast meer over vertellen. De bekeuring is wel echt. Gisteren moest ik namelijk met de auto helemaal uit Hamilton naar huis rijden, 5 uur in totaal. En ja, dan wil je toch een beetje opschieten. Bijna alle wegen zijn hier 2-baans, maar er is regelmatig een 'passing lane' zodat je eventueel het langzamere verkeer kunt inhalen. Dat was ik dus net aan het doen toen er een politie-auto van de andere kant naderde. Maar wist ik veel dat ze je dan blijkbaar ook kunnen peilen (al vraag ik me gelijk af hoe nauwkeurig dat dan kan). Maar ik zag in mijn spiegel al dat hij rechtsomkeert maakte en met zwaailichten en sirene achter mij aan kwam. Ik heb nog geprobeerd om nog wat extra gas te geven, maar dat mocht niet baten; ik had helaas maar een simpele gehuurde Toyota Corolla tot mijn beschikking ;-). Aan de kant zetten maar dus. De agent had me gepeild op 120 km/uur, waar 100 toegestaan is. Hij vroeg nog wat de maximum snelheid in mijn eigen land was, waarop ik natuurlijk prompt antwoordde dat dat 120 was, maar het mocht niet baten. Een ticket van 120 NZD, ongeveer 60 Euro dus. En ik was nog niet zover op weg, dus moest ik me voor de rest van de reis toch maar inhouden, want ik zat niet op nog een te wachten natuurlijk. Maar goed, dit moet je toch ook een keer meegemaakt hebben of niet?

Ik was dus woensdag naar Hamilton gevlogen vanwege een aantal afspraken die ik daar gemaakt had. De reis was allemaal op korte termijn geboekt en er was geen optie meer om op donderdag terug te vliegen, dus was de enige optie om met de auto terug te gaan. De vlucht was trouwens wel heel mooi, want je vliegt over een heel mooi gebied en het was mooi helder weer. Ik vloog ten westen van Lake Taupo en kon heel mooi de vulkanen met het kratermeer van boven zien. Sowieso is het mooi om boven Nieuw-Zeeland te vliegen. Het groene, dooraderde landschap is adembenemend. En hoewel de terugreis met de auto wel lang was, had ik wel de mogelijkheid om deze prachtige natuur ook al een beetje vanaf de grond te beleven. Over een paar weken hopen we dat met z'n allen nog eens wat rustiger te doen.

Ik ben de laatste weken veel onderweg geweest, dus vandaar dat ik minder geblogd heb. Ik hoop daar op mijn werkblog nog wel verslag van te doen. Maar het was fantastisch kan ik wel zeggen. Ik heb veel bedrijfsbezoeken op boerderijen gedaan, vaak rijdend achterop een quad (vierwielig off-the-road vehicle) of wandelend tussen de koeien of over de akkers en graslanden. En het weer is ook nog steeds goed: zonnig, maar niet al te warm.
En van het ene bedrijfsbezoek komt het andere, dus het lijkt erop dat ik voor de komende tijd wel onder de pannen ben. Maar dat was ook mijn idee om hier te doen, dus ik geniet met volle teugen. Hieronder een kleine greep uit een aantal foto's om een impressie te krijgen:

 Dit is op het akkerbouwbedrijf van Hugh Ritchie (achterste) in Hawke's Bay onder begeleiding van twee consultants: James Powrie (l) en Dan Bloomer (r)

Dit was op het 'sheep and beef' bedrijf van Mike Ashby (r) in de Wairarapa. Daar was ik samen met Wendy (midden; ook op sabbatical vanuit Canada). De dochter die het bedrijf gaat overnemen staat op de achtergrond.

 De schapen van Mike Ashby

Op deze manier worden we dus veelal rondgeleid op het bedrijf. Bij mooi weer is dit natuurlijk fantastisch!

Sjaak weekje weg - blog van Sophia

International women meal
Vorige week heb ik deelgenomen aan een internationaal vrouwen maaltijd. Er waren ongeveer 80 vrouwen uit verschillende landen. Iedereen nam iets te eten mee wat typisch was voor het land waar men vandaan kwam. Maria-Tine en ik hadden erwtensoep, speculaas, drop en stroopwafels mee. Zij heeft nog wat verteld over Nederland en haar achtergrond, waarna we samen een klompendans deden op een kiwi song. We hadden zelfs klederdracht kunnen regelen. Dit was erg leuk om te doen.

Tryathlon
Marissa en Hanna deden van de week mee met een sportevenement, de tryathlon. Ze moesten eerst een aantal rondjes in het zwembad zwemmen. Dit valt niet mee, de kinderen kunnen hier goed borstcrawl zwemmen. Is toch vermoeiender als je dat niet zo gewend bent. Daarna moesten ze met de fiets een aantal kilometer fietsen en tot slot hardlopen. Ze deden het prima maar waren daarna wel echt moe. Er deden wel 1500 aan kinderen mee, ze hebben er een mooie medaille aan over gehouden.

Sjaak was deze week in Methven, in de buurt van Christchurch. Hij heeft nog wel wat gezien van de gevolgen van de aardbeving. Vrijdagavond was hij gelukkig weer terug.

Te Papa musem
Zaterdag was het regenachtig hier, dus maar besloten om naar het Te Papa museum te gaan in Wellington. Dit is een prachtig museum waar veel is te doen en te zien. Het gaat over verschillende aspecten van Nieuw Zeeland, de geschiedenis, natuur, Maori etc. We hebben ons prima vermaakt en waren ‘s avonds laat pas weer thuis.

Vanmorgen naar de Presbyterian Church geweest. Sjaak ging met Hanna mee naar het kinderprogramma, Marissa en Sjacko hadden ook hun eigen programma. Ik heb naar een indrukwekkend verhaal geluisterd van Fiona die betrokken is bij het Prison Fellowship New Zealand. Na de dienst sprak ik Esmae aan die bij mij op de vrouwen bijbelkring zit. Ik vertelde dat ik het heel indrukwekkend vond wat Fiona vertelde. Ze nodigde me uit om vrijdag mee te gaan naar de gevangenis. Ze hebben daar een programma waar gevangenen aan deel kunnen nemen. Het Sycamore Tree programma. Vrijdag zou er meer over verteld worden, ik ben heel benieuwd. De bedoeling is dat een gevangene met iemand kan praten over wat hij of zij gedaan heeft. Dit gebeurt 8 keer van ongeveer 2 uren. Voor veel gevangenen is dit een keerpunt en komt er besef over wat ze hebben gedaan. Soms schrijven ze een brief naar het slachtoffer of naar de familie. De organisatie begeleid het ook als er behoefte is aan contact met het slachtoffer. Het thema van de dienst was vergeving. Ze liet een film zien van een moeder waar haar dochter van vermoord was en die de moordenaar ontmoette. Ze vertelde wat voor een pijn en verdriet ze had en wat een lieve dochter het was. Daarna zei ze ook dat ze hem kon vergeven door de liefde van Jezus, heel indrukwekkend.

groetjes,

Sophia

Sinterklaas in Nieuw-Zeeland: het schoolrapport

Hij komt, hij komt...
Afgelopen week kregen Marissa en Hanna hun rapport en net als in Nederland is er dan mogelijkheid voor een '10-minutengesprek'.

Echter, hier gaat dat net weer iets anders. Een belangrijk onderdeel van het rapport is dat de leerling zelf leert om doelen te stellen en concrete stappen moet noemen hoe hij/zij daar de komende tijd aan denkt te gaan werken. (Degenen die wel eens van die cursussen hebben gevolgd weten wel waar ik het over heb: een persoonlijk ontwikkelingsplan, POP). Hieronder het plan van Marissa als voorbeeld.

De leerling moet dat dan zelf, in bijzijn van de ouders en leerkracht, presenteren, waarna het wordt bediscussieerd. Het heet dan ook geen '10-minutengesprek', maar een heuse 'conference'. Ik zal aan Marissa wel eens vragen of ze daar zelf nog over schrijft. Met haar ging het overigens uitstekend: goede prestaties, goed plan, etc. Hier een foto van Marissa en haar juffrouw na de presentatie.

Hanna had ook haar doelen moeten formuleren, maar de juffrouw had toen de hulp van Marissa ingeschakeld om dat zo goed mogelijk te vertalen.De juffrouw van Hanna had aangegeven dat het natuurlijk nog te moeilijk is voor Hanna om dit zelf te presenteren. Maar in plaats daarvan had ze gevraagd of Hanna dan misschien iets typisch Nederlands kon presenteren. Toen dacht ze gelijk aan Sinterklaas. Dus had ze een prachtige PowerPoint in mekaar gedraaid, in het Engels (natuurlijk wel met wat hulp). Hieronder een stukje video daarvan.

En nog wat foto's

De juffrouw had dit eigenlijk niet verwacht en vond het 'awesome' (geweldig). De volgende dag heeft Hanna dezelfde presentatie nog een keer voor de klas gehouden. Vandaag had ze een mooi certificaat hiervoor gekregen:

Huis over de weg

Nee, er was gelukkig geen aardverschuiving of zo... Maar relatief veel huizen in Nieuw-Zeeland zijn van hout gebouwd. Deels wordt dat wel gedaan voor aardbevingsgevaar. Het kost natuurlijk wel veel onderhoud en je ziet ook vaak dat dat niet gebeurd en dan ziet het er niet uit natuurlijk. Maar het grappige is dat dit soort huizen vaak niet ter plekke wordt gebouwd, maar elders in een fabriek of werkplaats. Vervolgens worden ze als geheel of in delen naar de plaats van bestemming getransporteerd. Ik had het al vaker gezien, maar gisteren kreeg ik de kans om het op foto vast te leggen. Je moet misschien even goed kijken maar dit huis staat echt op een vrachtwagen. Het waren overigens meerdere delen en dit was het laatste wat ik nog net kon vastleggen. De grotere delen waren al voorbij. Als je heel goed kijkt, zie je dat er nog een klein deel als laatste achteraan komt.

Marissa 12 jaar geworden

Vandaag is Marissa, een halve dag eerder dan normaal in Nederland, 12 jaar geworden. Waarschijnlijk zal ze er binnenkort zelf nog wel meer over schrijven, maar bij deze alvast een stukje.
's Ochtends hebben we haar gewoon met 'Er is er een jarig' gewekt en heeft ze allerlei mooie cadeautjes gekregen, zoals twee jade-kettingen, een glazen kiwi-beeldje en schleich-paardjes.

Daarna was het toch weer gewoon 'schooltime', maar ze had geluk, want juist vandaag hadden ze 's middags vrij. Dus had ze een aantal meiden uit de klas uitgenodigd voor haar feestje. Ik was 's ochtends thuisgebleven en samen met Sophia hebben we alles voorbereid. We hadden pannenkoeken gebakken. Dat vonden ze wel lekker geloof ik.

Daarna heeft Sophia ze meegenomen naar het zwembad. Eerst zijn ze nog even langs het paard van Tempany (op bovenstaande foto linksonder).

Daarna zijn de vriendinnen naar huis gegaan en waren er nog wat buren en vrienden op visite gekomen.

Inmiddels was het natuurlijk ook in Nederland 10 maart geworden en konden ze Marissa feliciteren. Ze heeft weer leuk met de klas kunnen skypen en later belde ook Ellis en oma nog. Het was een leuke dag.

Owlcatraz, Owlcapone e.a.

Helaas is het weer nu hier ook een beetje minder geworden: veel regen en vandaag temperaturen rond de 13 tot 16 graden. 's Nachts kan het nu ook af en toe flink afkoelen. Maar voor over een paar dagen geven ze al weer +20 op hoor, dus we mogen niet gelijk gaan klagen.
Afgelopen zaterdag hadden we eigenlijk nog een beetje geluk, want vanuit het zuiden begon het vanaf de middag droog te worden. We zijn toen naar "Owlcatraz" geweest in het plaatsje Shannon, een half uur rijden naar het zuiden. Owlcatraz is een uit de hand gelopen hobby van iemand die een keer een paar uilen heeft geadopteerd en er wat leuks van heeft gemaakt (kijk evt. zelf op http://www.owlcatraz.co.nz/). We hadden ons er dus niet te veel van voorgesteld. Het was ook niet druk, maar we werden rondgeleid door een aardige, ietwat zonderlinge, gids. Maar hij kon er wel enthousiast over vertellen. Naast uilen waren er nog wat andere dieren te zien, zoals weka's, struisvogels, kinu pig, etc. die de kinderen mochten voeren. Dat is natuurlijk altijd leuk. Hieronder een impressie.

Daarna zijn we nog even doorgereden naar het naburige dorpje Foxton. Een stelletje Hollanders hadden daar een molen gebouwd. Tja, je moet toch wat doen om de herinnering vast te houden...

Het zou zo een plaatje in Nederland kunnen zijn. Of is de vegetatie toch anders?

Vervolgens zijn we nog even naar de zee doorgereden in Foxton beach. De kinderen zijn dit keer alleen met hun voeten in het water geweest.

Afgelopen week zijn Sophia en ik nog een dagje wezen wandelen in Mangaweka. Dat is ruim een uur naar het noorden, dus onderweg hebben we ook nog allerlei dingen van de omgeving kunnen zien. Maar we moesten voor 3 uur weer terug zijn om de kinderen van school te halen.

Gelukkig heeft Sophia afgelopen week een aantal leuke kijkjes mogen nemen bij gelegenheden waar verstandelijk gehandicapten samen kwamen of woonden. Dat was wel leuk, want de kinderen zijn nu wel goed 'gesettled' op school, dus nu wil ze graag wat meer om handen hebben. Het lijkt er op dat ze nu een aantal leuke ingangen heeft gevonden om verder te ontdekken hoe ze hier vormgeven aan de opvang en integratie van verstandelijk gehandicapten. Maar te zijner tijd moet ze daar zelf maar wat meer over schrijven.

Afgelopen vrijdag hadden we nog een leuke uitnodiging staan van Elly Nederhof en Leo van Geel, die ik via mijn netwerk had opgespoord. Ze wonen (met korte tussenpozen in Nederland) al zo'n 15 jaar hier. Ze hadden nog twee andere Nederlandse stellen met kinderen uitegenodigd, dus het was een echt Hollands feestje. Het was erg gezellig om over elkaars ervaringen te praten en te reflecteren op het leven in NZ. Er zijn weer wat vervolguitnodigingen uit voortgekomen, dus dat is ook altijd weer leuk.

Weer een week achter de rug.

High school

Nou, ik ga dus naar High school. Op de High school zitten studenten van dezelfde leeftijden als op de middelbare school (wat een stom woord eigenlijk). Alleen loopt NL een jaartje vooruit omdat Kiwi's 1 jaartje later met school beginnen. Je hebt alleen maar wiskunde, geintegreerde studies, wetenschap en twee keuzevakken. Je hebt maar één (niet zo moeilijk) niveau. Wel een beetje maar niet volledig, het zit zo: Jij hebt een UNIEK rooster. Je deelt je rooster met andere mensen, (niet geheel) behalve de keuze vakken. En elke ochtend zit je met een vaste groep studenten bij elkaar en dat is je mentor klas. Ik ga altijd kaarten met de andere gasten. Nu terug naar die verschillende niveau's. Op een dag moest onze (niet mentor) ''klas'' een test doen en die bepaalde of je in een hoog-niveau wiskunde klas zit of een laag-niveau. Bij wetenschap en geintegreerde studies zat je al in hoger niveau. Bij die ene test werd de ''klas'' gesplitst en kwamen er andere weer bij. Je hebt een goed risico dat je eruit wordt gehaald omdat je niet hard genoeg werkt. Hier volgt een korte beschrijving van alle vakken. (ik zit in het hoogste niveau)
- Geintegreerde studies: engels geschiedenis en allemaal dingen over nieuw zeeland bij elkaar (5x per week)
- Wetenschap: Natuurkunde, Scheikunde en biologie we leren nu over DNA (deoxrybose Nucleic Acid) (5x per week)
- Wiskunde: Leer nu wat ik in de brugklas leerde ;) (5x per week)
- Keuzevak 1; Muziek: Heb vorig jaar gemist en heb nu geen map met bladmuziek, kan niet alles daarom speel ik trommels (5x per week)
- Keuzevak 2; Techniek: Ben een dienblad aan het maken. Maar dan overdreven mooi niet dat simpele plastic made in china geval.
- Huiswerk: Niet echt veel meeste dagen geen.

Nou hopelijk heb je nu een beetje een beeld van de High school

Na de aarbeving: back to normal...

Hoewel de aardbeving in Christchurch nog volop in het nieuws is en regelmatig ter sprake komt in persoonlijke gesprekken, ebt het hier ook weg en gaat het leven weer gewoon zoals het ging. Wel zijn er veel acties van de bevolking hier in Palmerston North om voedsel, geld, e.d. in te zamelen.
Zelf heb ik nog een extra bericht gekregen van de organisatie van het IFMA congres, waar ik op 20 maart naar toe zou moeten (in Christchurch). Het organiserend comité heeft besloten om het hele congres te verplaatsen naar een Methven, een uurtje rijden zuidwestelijk van Christchurch. Ze benadrukten in de brief dat de situatie rondom de oorspronkelijke congreslocatie in Christchurch helemaal niet dramatisch was en dat zeer waarschijnlijk het congres ook daar had kunnen doorgaan. Natuurlijk zat er wel een stukje onzekerheid bij en dat wilden ze uiteindelijk toch uitsluiten. Maar ze wilden maar aangeven, dat iedereen de ergste beelden op zijn netvlies heeft staan (en die logen er natuurlijk niet om), maar dat het in verreweg het grootste deel van de stad natuurlijk helemaal niet zulke grote gevolgen heeft gehad. Iedereen moest wel zijn eigen boeking voor accommodatie annuleren. Dat heb ik gedaan en ik moet zeggen dat ik dat best wel zuur vond voor de betreffende ondernemer; want zo zullen er nog veel meer annuleringen zijn en dat hakt er toch in.
Zaterdagmorgen ben ik weer ruim 10 km wezen hardlopen, zoals sommigen van jullie wellicht al hebben kunnen zien in het resultaat. Omdat ik alle mogelijke rondjes vanaf ons thuisadres nu wel heb gehad, ben ik nu eerst met de auto naar de rivier gereden en ben vanaf daar gaan lopen. Het was op zich wel een mooie route.

Marissa werd opgehaald door een vriendin om naar een paardenspringwedstrijd te gaan. Daar is ze wel een dagje zoet mee geweest. Eind van de middag hebben we fish and chips (patat met gefrituurde vis) gegeten; inmiddels ene traditie op zaterdag. Daarna zijn we nog een mooi rondje wezen touren door de Gorge. Eerst richting Pahiatua en via Woodville weer terug. We hebben nog een paar mooie plaatjes geschoten:

Tot nu toe hadden we nog geen foto met schapen genomen, terwijl je die hier overal ziet. Nou hier is er dan een.

Onderstaande foto hebben we speciaal voor Wout geschoten; er vallen hier nog heel wat gevechten tegen windmolens te voeren zoals je ziet.

Zondagmorgen zijn we weer naar de Central Baptist Church geweest. Daar kennen we nu inmiddels een aantal mensen. En de kindernevendiensten voor zowel Marissa en Hanna bevallen wel. Bij Hanna gaat nog wel steeds één van ons mee; anders voelt ze zich toch wel wat verloren.

's Middags zijn we een mooie wandeling in de buurt van Massey University wezen maken: van Bledisloe park naar Old West Road en vervolgens over de campus terug. Dat was een mooie afwisselende route van zo'n 7 kilometer. Er zijn over het algemeen veel, goed onderhouden speeltuintjes waar de kinderen graag gebruik van maken.

Je komt dan langs allerlei leuke plekjes met opvallende begroeiingen waarbij dan weer even geposeerd moet worden.

En je trekt natuurlijk ook heel intensief met elkaar op...

En er is tijd voor goede gesprekken onder het wandelen...

En Marissa wilde nog even oefenen voor horseracing, wel zonder paard dan...

We hebben ons dus weer prima vermaakt dit weekend!