Tramp met de Boys Brigade

Afgelopen zaterdag had Sjacko met de 'Boys Brigade' een tramp naar een hut in de bergen, inclusief overnachting in een hut en ik ben met hem meegeweest. Tramping (of Hiking) is in Nieuw-Zeeland wandelen in de natuur, maar dus wel wat anders dan in Nederland. Je gaat hier letterlijk de bush in en je bent al snel een eind weg van de bewoonde wereld, met alle gevaren vandien. En dat moet je toch niet onderschatten, want er zijn toch regelmatig verhalen van mensen die verdwalen, waarvoor dan zoekacties op touw gezet moeten worden.
Het is - net als hardlopen - een geliefde bezigheid van veel Kiwi's en er zijn dus heel veel wandelroutes, meestal goed onderhouden door de 'Department of Conservation'. Op die wandelroutes zijn hutten gebouwd. Dat is dan wel weer wat meer dan dat we vroeger als kind bouwden, maar toch wel weer redelijk primitief. In onze hut lagen wel een aantal plastic matrassen, waren er tafels en banken en was alles goed dichtgetimmerd tegen ongedierte, maar dan heb je het ook wel gehad. O ja, een eindje van de hut vandaan is een WC, maar dat is niet meer dan een gat met een wc-bril en een huisje erop, met waarschijnlijk wel wat biologisch afbraakmiddel, want het stinkt niet. Geen electriciteit, geen gas, dus je moet zelf wel het een en ander meenemen. Slaapzak, eten, drinken, gasbrandertje, pannetje, bestek, etc. Daarnaast extra kleren, want je moet er altijd rekening mee houden dat je koud en nat wordt. En dat zit dus allemaal in je rugzak die je de hele tijd met je meesleept. En hoewel ik zei dat de paden goed onderhouden worden, betekent dit niet dat je met een rolstoel erover heen kan. Het is soms redelijk moeilijk begaanbaar en in dit geval was het bij tijd en wijlen flink steil. Een aardige uitdaging dus. Gelukkig gingen we met een ervaren groep mensen mee en hoefden we niet voor alle spullen zelf te zorgen.
Om ongeveer 11.30 uur zijn we vertrokken vanaf het beginpunt.

Dat was in het Tararua gebergte in de buurt van Levin.  Wij hebben de track naar de Waiopehu hut gelopen (heen en terug) zoals je rechts in het midden van onderstaande plattegrond kunt vinden.

Het eerste stukje ging door een weiland van een boer, die dat per gratie toestaat.

Maar al snel doken we het bos in en dan begint het pas echt.

Het eerste stuk was behoorlijk steil en ik dacht: nou, op die manier ga ik die 9.6 km niet redden.

Maar gelukkig werd het daarna wel wat minder steil, al was de hele reis over het algemeen natuurlijk wel allemaal stijgen. En af en toe werd er wel even gestopt om even bij te komen.

En soms even lekker op een boomstammetje zitten...die vervolgens afbreekt.

Af en toe had je een mooi viewpoint.

Onderweg loop je natuurlijk steeds door prachtige natuur.

En als het dus niet te steil is, heb je genoeg tijd om een beetje met elkaar te kletsen. De weersvoorspelling zag er bij vertrek goed uit. Voor het overgrote deel hebben we ook prima weer gehad en omdat je lekker inspannend bezig bent, loop je al gauw in je T-shirtje en korte broek.

Helaas ging het op het eind toch nog wat regenen en dat was balen.

Zeker op het eind wordt je het toch een beetje zat en door de regen wordt het pad moeilijker begaanbaar. Bovendien kom je dan nat aan en moet je gelijk andere kleren aantrekken. Maar goed, uiteindelijk mochten we toch niet klagen; voor hetzelfde geld heb je continu regen.

Rond een uur of vier kwamen we bij de hut aan. Op dat moment heb je dan even geen zin om foto's te maken, dus die heb ik pas weer bij vertrek gemaakt.

Omdat het rond vijf uur begint te schemeren is het zaak om het licht nog zo goed mogelijk te benutten. Dus gingen we gelijk onze potjes koken om te eten. Met al dat fastfood (alleen opwarmen), ben je daar ook wel weer snel mee klaar en dan heb je dus nog een lange avond in het donker voor de boeg. Gelukkig hadden we een aantal gaslampjes en werd er gezellig een kaartje gelegd.

Zo heb ik er ook weer twee kaartspellen bij geleerd. Uiteindelijk gingen we dan toch nog relatief vroeg naar bed, rond 10 uur. En je denkt dat je natuurlijk heel moe van het wandelen bent, maar ik kon in ieder geval niet zo snel in slaap komen en eigenlijk heb ik de hele nacht niet goed geslapen. We waren goed voorbereid op de kou, maar dat viel erg mee. We hadden wel lekker thermo-ondergoed en sokken aan. Maar goed, volgens Sjacko lag ik af en toe zwaar te ademen, dus zal ik toch wel wat geslapen hebben.

De volgende morgen was het mooi helder en hadden we de beloofde, prachtige uitzichten.

En zo zag de hut er van de buitenkant uit:

Helaas trok na het ontbijt de lucht weer helemaal dicht, maar het bleef wel droog. En zo vingen we dus de terugweg aan. Dat ging over het algemeen lekker naar beneden. Nadeel daarvan is dat je dan die spieren moet gebruiken die je normaal niet gebruikt, maar dat voel je meestal de dag er na pas (en dat is ook zo). Bij het afdalen is het natuurlijk ook altijd oppassen geblazen dat je niet uitglijdt, maar op een paar kleine uitglijders na, heeft niemand zich echt bezeerd.

En toen zat het er op. Moe maar voldaan kwamen we weer bij de parkeerplaats aan. Daar hebben we nog even lekker nagenoten met de lunch die we nog over hadden.

Thuisgekomen was het tijd voor een lekker warm bad en/of douche. Ja, het was leuk om dit een keer gedaan te hebben.



Hanna op kamp met 'Mana Tahi'

Afgelopen week is Hanna op kamp geweest met 'Mana Tahi', dat is een deel van de leerlingen van de Roslyn School. Ik denk net zoiets als de 'onderbouw' in Nederland. Het kamp was van maandag t/m donderdagmorgen. Dat vonden we best wel lang voor haar, dus hadden we afgesproken dat ik de eerste twee dagen als ondersteuning zou meegaan en dan kijken of ze langer wilde blijven of mee terug naar huis wilde. Nou, het ging hartstikke goed, dus ze is gewoon tot het eind gebleven.

Maandagmorgen vertrokken ze dus met 3 bussen vol naar El Rancho, een vakantiepark in Waikanae aan de Kapiti Coast (zie http://www.elrancho.co.nz/).

Daar aangekomen, moest eerst de meegebrachte lunch opgegeten worden in de centrale hal, waar ook veel van de binnenactiviteiten zouden plaats vinden.

Alle kinderen werden in kleine groepjes opgedeeld waarmee ze die week alle activiteiten zouden doen. Elk groepje werd begeleid door een ouder. Hanna had Chris als leider. 's Middags stonden er allerlei sportactiviteiten op het programma: voetbal, cricket, touchball, etc. Dit was nog met haar eigen klas onder leiding van haar eigen juffrouw Mrs. May.

Er moesten regelmatig twee teams gevormd worden om tegen elkaar te spelen. Hier was Hanna de leider en mocht haar eigen team samenstellen.

Dit was een soort van volleybal, waarbij de bal met een zeil het net overgeworpen moest worden. Dat vereiste teamwork. Eerst dacht ik dat het niks zou worden, maar op een gegeven moment lukte het toch best aardig een paar keer.

Hanna in actie met softball of iets dergelijks: raak!

Tussendoor ging het natuurlijk allemaal netjes gedisciplineerd in de rij naar de volgende activiteit...

Hanna aan de cricket!

Hier met die bal!

's Avonds was er dinner in een grote zaal.



Dit was een activiteit waarbij ze van oude kranten en tape een toren moesten bouwen waarin in de top een ei 10 seconden kon blijven zitten. Wie de hoogste toren had, had gewonnen.

Helaas, die van Hanna's groepje viel om, ei kapot...jammer! Maar het was wel weer een goede oefening in teamwork.

Op dinsdagmorgen zouden we eigenlijk een wandeling naar het strand maken, wat dichtbij was. Daar zouden ze dan iets met zand gaan doen. Het bleek echter nogal hoog water te zijn (het waaide ook hard) en het pad was afgesneden door een brede stroom. Er was wel een alternatieve route, maar ondertussen had een leraar alvast een kijkje op het strand genomen en het bleek dat er door het hoge water eigenlijk ook maar amper strand was. Dat ging dus helaas niet door. Maar er waren genoeg andere dingen te doen van sport en spel.

Even overleg...



Het was de bedoeling om de balk in evenwicht te houden...



Bij deze lukte het wel!



Een van de leukste activiteiten was wel de waterslide. Dat ging hard!



Tussendoor was er vrije tijd om bijvoorbeeld even lekker op de trampo te springen.



Dit was de kamer waar Hanna sliep. Nu waren de meiden net aan het opruimen, want het was er op een gegeven moment een bende...



En hier 'sliep' Hanna dus.

En dit is Hanna met Hannah



Op dinsdagavond ben ik dus naar huis gegaan en is Hanna gebleven. Woensdag heeft ze ook nog een leuke dag gehad en donderdag rond de middag hebben we ze weer van school opgehaald. Ze had het erg leuk gehad. Weer een hele ervaring rijker!

Een geweldig paardendagje - de mooiste rit van mijn leven!

Hihihihihoii,

Vandaag was het echt een superdag voor me, want het was natuurlijk een paardendag, dat ik hier in Nieuw-Zeeland jammer genoeg zelden meemaak omdat ik hier geen paardrijden doe.

We gingen naar Nederlanders met een eigen paardenpension (18 paarden) waar ook een mooi paard stond, genaamd Appleton, die al veel prijzen had gewonnen (kijk op www.dutchhorsesunlimited.com).

Appleton met Hanna

In de wei ging ik meerennen met een mooie vosmerrie, een bonte en twee lieve veulentjes, ik ging met ze mee galopperen maar werd al snel moe. Later heb ik de twee veulentjes (6 & 7 maanden oud) voor het eerst geleerd te springen met het halster. het ging al snel en goed maar op een geven moment was eentje té enthousiast en sprong er zo overheen op mijn hielen..

Tot mijn verrassing was er een Nederlandse vriendin van de mensen gekomen die ook twee leuke zwarte paarden mee had. Ik had heel veel geluk dat ik op een van die mooie paarden mocht rijden in de bak, waar ik wat springen en galop heb gedaan, het was wel lang geleden dat ik voor het laatst op een paard had gezeten (laatste keer was een rondje in Kuala Lumpur) maar het ging nog aardig goed.

Wat echt fantastic was, was dat ik en Nicole samen op twee zwarte paarden een prachtige buitenrit gingen maken. De zon stond mooi en er was veel wind, als ik eerlijk moet zijn was het mijn eerste buitenrit, maar de beste. Ik vroeg of we een sprintje konden trekken op het strand en dat deden we! Het was echt geweldig, om zo vliegenssnel op je paard over het strand in de golven te sjeezen.Ook galopeerden we weer terug maar mijne ging verschrikkelijk hard! de hardste sprint die ik ooit gehad had. "Hoooh" en aan de teugels trekken werkte niet, dus maakte ik een snelle volte (rondje) waarbij hij tot mijn verbazing tot stilstand kwam. anders was ik tegen het hout aangeknald. Die avond was ik erg gelukkig en in de auto zat ik er enthousiast erover te vertellen.

Hinnikjes,

Marissa

Windfarms

Als je naar Palmerston North gaat zie je heel vaak vanuit de verte al de vele windmolens. (Het is net zoiets als vroeger in mijn geboorteplaats Dirksland, dat je vanuit de verte de karakteristieke watertoren zag, dan wist je dat je bijna thuis was.) Het zijn er heel wat bij mekaar en ze staan midden in de heuvels wat normaal gesproken landbouwgebied zou zijn. Wellicht daarom heeft men de term 'windfarms' bedacht. Wij hadden ze dus ook al heel vaak uit de verte gezien, maar eigenlijk nog nooit van dichtbij bekeken. En als je een half jaar in Palmy hebt gewoond, moet je dat toch een keer gedaan hebben.
Afgelopen vrijdag zouden we dat gaan doen met de Nederlandse club, georganiseerd door Elly Nederhoff. Het weer voorspelde echter niet veel goeds, maar aanvankelijk viel het begin van de ochtend nog wel mee. Maar toen we eenmaal op weg gingen, begon het te regenen en trok het helemaal dicht. We zijn er nog wel naartoe gereden, maar besloten om maar niet te gaan lopen. Want met zulk weer zie je niets en dan is er ook niet zoveel aan.
Gisteren was het 's ochtends wel droog, maar 's middags hebben we een paar flinke buien gehad. Dat leverde wel een prachtige regenboog op.

Het was een complete boog, maar hij stond te dichtbij om 'm er helemaal op te krijgen.
Vanmorgen zag het er aanvankelijk ook dreigend uit, maar het klaarde helemaal op, dus dachten we: laten we dan nu een wandeling maken bij de windfarms. Dat hebben we dus gedaan zoals je hieronder kunt zien.

Omdat het hier altijd wel veel waait, schijnt het ook wel erg rendabel te zijn. Het is een duurzame vorm van energie, maar je kunt er natuurlijk over twisten of het nu wel zo'n mooi gezicht is. Maar goed, wij zijn er in ieder geval geweest, dus dat kunnen we ook weer van ons lijstje afvinken.

Hardlopen in Nieuw-Zeeland

Zoals ik al eerder in deze blog heb vermeld, loop ik regelmatig een rondje hard hier in Nieuw-Zeeland en met name in Palmerston North. Dat is redelijk vlak en dat ligt me toch het meest. Ik heb wel eens een paar keer een stukje geprobeerd met klimmetjes erin, maar dan kun je me zo opvegen. In Nederland was ik dat natuurlijk ook niet zo gewend. Meestal liep ik daar op zaterdagmorgen (samen met Jeroen Hasselaar) door het Horabos. Die traditie op zaterdagmorgen heb ik voortgezet, al loop ik nu meestal alleen. Overigens had ik vlak voordat we vertrokken (in November dacht ik) nog wel een flinke dip vanwege mijn lichte astmatische aanleg. Maar gelukkig heb ik daar tot nu toe geen last van gehad en heb ik adem genoeg.
Het valt me op dat er hier veel wordt hardgelopen. Je ziet ze elke dag wel door de stad lopen. Ja, in het begin vond ik het ook wel leuk om door de stad te lopen om zodoende de omgeving een beetje te verkennen. Maar op een gegeven moment had ik dat wel gezien en zocht ik liever de natuur een beetje op. Bovendien kreeg ik op de lange afstand ook wel een beetje last van mijn knieën, dus wilde ik het harde asfalt vermijden. Zodoende ging ik op zoek naar zoveel mogelijk onverharde stukken. Een aardige mogelijkheid is langs de rivier de Manawatu, die ik dan ook regelmatig langsloop. Later ontdekte ik dat er ook een aardig pad is langs de Mangaone stream die door de stad loopt. Die heb ik op verschillende trajecten ook een paar keer gepakt. Soms laat ik me door Sophia met de auto ergens afzetten om dan vervolgens naar huis terug te lopen. Na wat puzzelen ontstond het idee dat je door de Manawatu en de Mangaone track aan mekaar te verbinden, je min of meer een heel rondje Palmerston kunt lopen. Mijn inschatting is dat dit wel zo'n 20 tot 25 km is...en dat is niet niks vind ik. Tot nu toe liep ik meestal ongeveer 10 km met uitschieters af en toe naar 12 of 13 km. Vannmorgen heb ik echter een nieuw persoonlijk recordpoging gedaan en ook al moest ik de laatste kilometer stoppen en naar huis wandelen, is het toch gelukt om dit te vestigen op 17.7 kilometer (zie http://www.marathon-mobile.net/Results/ShowSprint/18662?chartType=Map)! Daarbij heb ik de Mangaone gevolgd tot de Pioneer Highway en dat stuk was 9.1 km. Helemaal tot huis terug lukte dus niet, maar als ik dus de route die ik vorige week heb gelopen vanaf die Pioneer Highway via de Manawatu naar huis (zie http://www.marathon-mobile.net/Results/ShowSprint/18291?chartType=Map) koppel aan het stuk van 9.1 km, kom ik totaal op 21.5 km. Dat is toch niet zover meer van wat ik vandaag gelopen heb. Mijn doel is om, voordat we over een paar weken terugkeren, mijn rondje Palmerston minstens een keer te lopen. Lijkt me een mooie uitdaging.

Zoals ook al eerder vermeld, is Sophia ook aangestoken door het hardlopen. Ze volgt een schema om de 5 km te lopen. Vandaag heeft ze 18 minuten hardgelopen en een inschatting is dat ze ongeveer 3 km gelopen heeft, dus het begin is er. Zo ben ikzelf ook ooit begonnen. Misschien kunnen we straks dus samen door het Horabos hardlopen.

Vakantie met adrenalinestoot afgesloten

30 april 2011

Op zaterdagmorgen zijn we vertrokken vanuit ons laatste vakantiehuisje bij Lake Taupo. Het was koninginnedag, maar daar hebben we niet veel van gemerkt natuurlijk. We hadden ons nog voorgenomen het Wilhelmus te zingen als we ’s avonds thuis zouden zijn, maar zelfs dat zijn we vergeten.

We reden nu langs de andere kant van het Tongariro National park, dus konden we de drie vulkaanbergen van de andere kant bekijken. De snelweg waarop we reden, heet de ‘desert highway’ omdat het één van de droogste gebieden van NZ is. Het ziet er uit als een soort pampas zoals je die kent uit Zuid-Amerika.

Overigens is het gebied grotendeels militair oefengebied en strikt verboden om te betreden… Toen we terug liepen stond er een politie-auto langs de kant van de weg en we dachten: oei, nu zijn we er bij. Maar die had een andere auto aangehouden en gelukkig bemoeide de agent zich niet met ons en zijn we snel weggereden (niet te snel natuurlijk).

Aan het eind van die weg kom je bij het plaatsje Wairoa, waar het nationale legermuseum gevestigd is. Sjacko wilde wel graag even een kijkje binnen nemen, dus dat hebben we gedaan.

Gelukkig was er voor de kinderen een kids zone, waar ze zich als militair konden verkleden.

Volwassenen kunnen het natuurlijk ook doen…

(Knappe militair he? Zou in het echt voor veel te veel afleiding zorgen)

Flying Fox
Omdat we in Rotorua de Zorb niet gedaan hadden (omdat het te saai leek), hadden we de kinderen beloofd dat ze wellicht in de Flying Fox mochten. Dat is in de ‘Gravity Canyon’ bij Taihape waar we toch langs zouden komen. De Flying Fox is een soort reuze kabelbaan waar je met een vaart vanaf gaat. Het lag in een mooi gebied, waar je inderdaad een diepe canyon hebt, waar een riviertje doorheen stroomt.

Toen we er eenmaal waren bleek het spectaculairder te zijn dan we dachten. Het was echt diep en een hele lange kabelbaan die erg hard ging. Hanna was helaas te jong. Sjacko en Marissa wilden wel heel graag en uiteindelijk is Sophia meegegaan, want je kunt met z’n drieën tegelijk. Ik had er niet zo’n zin in (= ik durfde gewoon niet).

Er werden natuurlijk opnamen gemaakt die je dan later weer voor veel geld kunt kopen, maar ja, zelf kun je op afstand nooit zo’n mooie video maken, dus doe je het toch. De beelden hieronder spreken voor zich lijkt me.

Je wordt dus in een tuigje gehesen:

En dan zoef je dus met een topsnelheid van 150 km/uur naar beneden:

Onderstaand filmpje laat het allemaal nog veel beter zien natuurlijk (je hebt hiervoor waarschijnlijk de QuickTime player nodig).

Dat was een mooie afsluiter van de vakantie. We kijken terug op een heel mooie vakantie waarin we weer veel mooie dingen hebben gezien en op één dag na prachtig weer hebben gehad. Nu nog zes weken te gaan voordat we weer naar Nederland terugkeren. We hebben echter nog een paar dingen op ons verlanglijstje staan die we in die weken nog hopen te doen.