Evaluatie: was it all worth it?

Wat mij betreft, wordt dit de laatste blog; dan is het weer mooi geweest. We hebben in Nieuw-Zeeland zelf al wat terug zitten kijken op ons avontuur en we kunnen eigenlijk niet anders concluderen dan dat het in allerlei opzichten heel erg geslaagd was. Laten we puntsgewijs de zaak eens even evalueren.

Werk
In principe had ik ervoor mogen kiezen om gewoon helemaal vakantie te nemen en was ik niet verplicht om iets werkgerelateerds te doen. Dat leek me echter niets, want alleen maar vakantievieren wordt je ook weer zat. Bovendien wist ik dat de kinderen naar school moesten, dus moet je wel iets te doen hebben. Daarnaast kreeg ik op deze manier ook nog wat extra financiële ondersteuning van mijn werkgever. Maar over het algemeen heb ik het wel rustig aan gedaan en het geeft natuurlijk een relaxed gevoel als alles mag, maar niets hoeft. Alleen al een half jaartje geen tijdschrijven en je niet druk hoeven te maken of je nog wel binnen het budget zit en zo.
Mijn doelstelling was vrij algemeen: gewoon kijken hoe de landbouw en voedselproductie hier er aan toeging en met name hoe het gesteld stond met het gebruik van computers en gerelateerde technologie. En mijn streven was om dat niet teveel vanachter mijn bureau te doen, maar zoveel mogelijk door bedrijven te bezoeken en mensen te spreken. Welnu, die doelstelling is wat mij betreft ruimschoots gehaald. Ik heb veel kunnen rondreizen en mede door deelname aan conferenties veel mensen gesproken. Meestal waren ze ook wel geïnteresseerd in mijn mening over hoe zet het deden bijvoorbeeld ten opzichte van Europa. Het allermooiste was dat ik op een gegeven moment bij een officieel project betrokken ben geraakt (wel op vrijwillige basis) wat min of meer dezelfde doelstelling had. Dat vergemakkelijkte de toegang tot veel bedrijven en op die manier werd mij bijdrage ook relevanter.
Wat dit betreft heb ik dus veel geleerd en een ruim netwerk aan contacten opgebouwd. Voorlopig heb ik er nog geen behoefte aan om daar direct iets mee te doen, maar als ik de komende jaren voor het werk nog eens terug zou moeten, lijkt me dat best leuk.

Vakantie: het land zien
Een belangrijke reden om voor Nieuw-Zeeland te kiezen, was dat het zo’n mooi en afwisselend land zou zijn. We hadden daarom ook de nodige tijd ingebouwd om dat te gaan zien. De eerste maand hebben we vrijwel het hele Zuidereiland rondgecrosst en later ben ikzelf in verband met een conferentie nog een weekje terug geweest. Rond de Pasen hebben we in twee weken een groot deel van het Noordereiland gezien. En vanuit onze woonplaats, Palmerston North, hebben we ook de nodige uitstapjes gemaakt. Welnu, degenen die deze blog ook altijd hebben gelezen, kunnen met ons concluderen dat we deze doelstelling ook ruimschoots gehaald hebben. Wat ik misschien nog wel eens meer had willen doen, zijn de meer wildere uitdagingen zoals raften, mountainbike tracks en het langere afstand wandelen. Maar vanwege de gezinssamenstelling ging dat nu nog niet en je wilt ook niet teveel dingen apart gaan doen. Maar goed, dan houd je altijd nog weer wat over om op je wensenlijstje te zetten.
We kunnen het ook uiteindelijk beamen dat Nieuw-Zeeland inderdaad een geweldig mooi land is met veel afwisselingen in het landschap en een lekker klimaat, al zeiden meeste Kiwi’s dat we wel een heel mooie zomer hadden getroffen.

Naar school
Voor de kinderen was het natuurlijk een groot avontuur om een half jaar naar een school in het buitenland te gaan. Maar hen kennende, hadden we daar alle vertrouwen in. We verwachtten dat ze een hele sprong in hun ontwikkeling zouden maken en natuurlijk ook in hun Engels. Ook dit is allemaal uitgekomen. Natuurlijk was het in het begin best even wennen, met name voor Hanna en Marissa, maar na een tijdje ging het heel goed en zette je ze bij school af en gingen ze naar binnen alsof ze daar al jaren zaten. Wat betreft het Engels, heeft Hanna natuurlijk de grootste sprong gemaakt. En dat is heel leuk om te zien en te horen. Natuurlijk spreekt ze nog geen vloeiend Engels en kent ze nog niet alle woorden, maar aan het eind knoopte ze rustig zelf een gesprekje aan. Het grappige is dat zij als meeste het Kiwi-accent heeft overgenomen. Maar ook Marissa en Sjacko hebben natuurlijk een grote stap in hun Engels gemaakt. Hopelijk kunnen ze het nu ook verder onderhouden, maar dat zal niet zo moeilijk zijn tegenwoordig met Facebook en Skype.
Het schoolsysteem was wel redelijk anders. Het accent ligt in NZ nog veel meer op het ‘leren leren’ zoals dat in Nederland natuurlijk de laatste jaren zijn intrede heeft gedaan. Dus ze werden overgoten met dingen als ‘je doelen stellen’, ‘hoe wil je die bereiken?’ , ‘wat heb je er van geleerd?’, etc. Daarnaast ligt er veel nadruk allerlei creatieve vaardigheden. Zo heeft Sjacko bijvoorbeeld een aantal dingen gemaakt en heeft hij zelfs leren lassen. Ook de muzikale vaardigheden, waarover we al eerder hebben geschreven, zijn verder ontwikkeld. Daarnaast zijn ze dus allemaal minimaal één keer op kamp geweest, waar ze dan bijvoorbeeld weer allerlei team buildingsspelletjes moesten doen. Al met al was dat natuurlijk ontzettend leuk voor de kinderen. Het is wel zo dat de basisvaardigheden van rekenen en taal een beetje ondersneeuwen. Het niveau daarvan ligt echt beduidend lager dan in Nederland. We hebben het hier met diverse mensen ook meermalen over gehad. En over het algemeen geeft men toe dat het schoolsysteem wat minder gericht is op academische vorming, maar de Kiwi’s staan wereldwijd wel bekend om hen doe-mentaliteit en inventiviteit; dat vinden ze uiteindelijk toch belangrijker en daar is wat voor te zeggen.
Het was dus een interessante ervaring en zeer waardevol voor de kinderen. Maar, uiteraard bevooroordeeld door onze eigen achtergrond, zou ik er toch niet voor kiezen om onze kinderen daar hun hele opleiding te laten volgen denk ik.

Het leven in Nieuw-Zeeland
Een half jaartje is natuurlijk te kort om echt wat te kunnen zeggen over het wonen in Nieuw-Zeeland en de cultuur, maar het was wel lang genoeg om er even aan te ruiken. Als we tijdens de vakanties vertelden dat we in Palmerston North woonden, reageerde veel mensen met de vraag waarom Palmerston North? Het is inderdaad zo dat het niet het mooiste plekje is qua natuurlijke omgeving. Maar het is een middelgrote stad met veel voorzieningen, zeker voor een gezin met kinderen. Je kunt natuurlijk wel op een mooi idyllisch plekje achteraf gaan wonen, maar dan is alles meestal ver weg. De kinderen konden hier lopend naar school en buiten schooltijd om was er voldoende te beleven. Ook dingen als winkels, bibliotheek, etc. is veel meer binnen bereik. En als je een half uurtje buiten de stad rijdt, zit je ook alweer in mooie heuvellandschappen. Kortom, wij hebben er helemaal geen spijt van gehad om daar te gaan wonen en te gebruiken als uitvalsbasis om het land verder te verkennen.
Via werk, school en kerk zijn we al vrij snel in contact gekomen met allerlei mensen en zijn we vaak uitgenodigd voor een BBQ of iets dergelijks. Dat was altijd wel leuk: je maakt vrij snel contact met mensen. We hebben echter wel gehoord dat het dan daar vaak bij blijft; het opbouwen van hechte vriendschappen gaat toch wat moeilijker. Maar daarvoor zijn wij er natuurlijk te kort geweest om dat te kunnen beamen. Via via hebben we ook veel contact gehad met geïmmigreerde Nederlanders wat ook wel fijn was. Zij kunnen over het algemeen de cultuur beter beoordelen en het was interessant om het daarover te hebben. Wij hebben in ieder geval een aantal goede vrienden gekregen.
Ik heb nu geen zin om in alle details te treden, maar over het algemeen kun je zeggen dat het leven in NZ wel relaxed en ‘laid back’ is zoals ze zelf zeggen. Er is natuurlijk veel ruimte en zeker als je een beetje achteraf woont, kun je bij wijze van spreken doen en laten wat je wilt zonder dat iemand er om maalt. Maar we hebben wel vaak gehoord dat het moeilijk is om echt goed te integreren in de Kiwi-gemeenschap. Maar waarschijnlijk is dat ook een probleem van elke immigrant, waar dan ook. Als je geïnteresseerd bent in meer details over de voor- en nadelen van het wonen in NZ, kijk dan eens op http://www.nieuwzeelandforum.nl/resultaten.php.

Eindconclusie
Wat ons betreft was het een heel mooie tijd en een prachtig avontuur en we voelen ons heel erg bevoorrecht en gezegend om dit te hebben kunnen doen. Denkend aan de aardbevingen in Christchurch, zijn we ons ervan bewust dat het ook heel anders had kunnen lopen. Omdat je als gezin veel meer met elkaar optrok en op elkaar bent aangewezen, denk ik ook dat we wat dat betreft hechter zijn geworden en in de toekomst wellicht ook makkelijker dergelijke uitdagingen aan durven te gaan. We hebben voor onszelf en met anderen meermalen de vraag bediscussieerd of we er nu zouden willen blijven wonen? Uiteindelijk antwoorden we daar toch ontkennend op. Het was een hele mooie tijd en we hebben genoten van het land en de mensen, maar voorlopig zien we onze plek toch gewoon in Nederland. Maar goed, we behouden aan ons het recht om in de toekomst van gedachten te mogen veranderen.

Yes, it was a worthwhile experience!

De terugreis

Ik schrijf dit stukje als we al weer 2 dagen terug zijn, maar ik wil de blog graag compleet maken. Ik zeg altijd dat ik het leuk vind dat we anderen op deze manier op de hoogte konden houden van onze belevenissen, maar het is net zo goed voor onszelf leuk om later een compleet verhaal te hebben met allerlei details die je later weer vergeten bent. Ik zit hier overigens nu op zondagochtend kwart voor zes en Sjacko en Hanna zitten ook achter een computer spelletjes te doen. We zijn dus nog niet helemaal over onze jetlag heen.

Maar wat betreft de terugreis: ik kan niet anders zeggen dat het allemaal prima gegaan is. Het was in het begin wel even spannend in verband met de aswolk uit Chili die naar Nieuw-Zeeland gewaaid was. Gelukkig is Air NewZealand een stoere luchtvaartmaatschappij die niet zomaar vluchten annuleert. Tot woensdag vlogen zij lager zodat ze onder de aswolk door vlogen en het grootste probleem leek op het zuidereiland te liggen. Echter, op woensdagavond toen we in het airport motel in Wellington zaten, zag ik toch dat ook de eerste vluchten van Air NewZealand geannuleerd werden. Maar dat ging om de vluchten naar het zuiden van het zuidereiland en wij moesten juist naar het noorden, naar Auckland. Ik had er wel vertrouwen in, maar helemaal gerust gingen we natuurlijk niet slapen. De volgende ochtend hoorde ik een vliegtuig opstijgen dus dat klonk goed. En inderdaad bleek er voor ons nog niets aan de hand te zijn. Op naar het vliegveld dus en inchecken maar.

Natuurlijk troffen we een baliebediende die blijkbaar nog niet zoveel ervaring had, dus kostte het de nodige tijd om onze boarding passes uit te printen. Maar uiteindelijk lukte het allemaal en waren we netjes op tijd bij de gate. Wat mooi was, is dat onze koffers automatisch meegetransporteerd konden worden naar Amsterdam. Dat scheelt weer een hoop gesleep. Ik had ze thuis ook mooi afgewogen op 20 kilogram, dus daar ook geen gezeur over. We hadden zelfs nog een paar kilootjes speling.

Het eerste stukje naar Auckland is maar een uur en omdat het licht bewolkt was, was het erg leuk om vanuit de lucht nog een laatste blik op Nieuw-Zeeland te kunnen werpen. Wat het extra mooi maakte, is dat ze dus veel lager dan normaal vlogen vanwege de aswolk. Daardoor kon je veel meer zien.
Dit was Wellington, bij het opstijgen:

En Sjacko kon Mt Egmont bij Taranaki zien vanuit zijn raampje:

Dit was het gebied waar we uiteindelijk nooit geweest zijn, maar dan hebben we het nu in ieder geval toch even gezien. En als je Taranaki aan je linkerhand hebt, dan moet Mt. Ruapehu (met in de verte Mt. Ngarahu)aan de rechterkant zijn:

Dit was wel een grappig detail in het vliegtuig (blijkbaar een voormalig Nederlands toestel; was dit toeval of niet?):

Hier nog wat foto's van het zo karakteristieke Nieuwzeelandse landschap:

In Auckland moesten we weer een stukje lopen van de 'domestic' naar de 'international' terminal en daar moesten we weer nieuwe boarding passes krijgen. Ik wist dat de tijd niet echt ruim was en het duurde weer even voordat ze eruit waren hoe het zat met onze tickets, maar opnieuw waren we weer gewoon op tijd bij de gate. Bovendien bleek dat de vlucht nog een beetje vertraging had, maar dat was uiteindelijk niet meer dan een half uurtje.

Toen begon de eerste lange vlucht van zo'n 11.5 uur. Dat is natuurlijk een lange zit en moet je jezelf wel zien te vermaken. Dat ging gelukkig goed.

En af en toe krijg je weer een lekker hapje en drankje:

Uiteindelijk kwamen we dan met een beetje vertraging aan in Kuala Lumpur. De piloot had dat niet kunnen inhalen, want er was wel de nodig turbulentie onderweg. Maar dat was nu niet erg, want we hadden 3 uur overstaptijd. Inmiddels was het voor onze Nieuwzeelandse klok wel al bijna middernacht, dus de vermoeidheid begon wel toe te slaan. Maar gelukkig kun je je op zo'n vliegveld best wel weer even vermaken.

De vlucht van Kuala Lumpur naar Amsterdam vertrok op tijd en was 'operated by KLM' zoals dat heet. Dat betekent dus Nederlandse bemanning en stewardessen, wat natuurlijk wel weer leuk is. En zo begonnen we weer aan de volgende ruk van 12 uur. Maar inmiddels waren we natuurlijk flink moe en hebben we af en toe de nodige uurtjes kunnen slapen. Het voordeel is dat de tijd dan ook weer lekker opschiet. Daarnaast af en toe een filmpje kijken (helpt soms ook om een beetje in slaap te komen). Al met al viel het onze reuze mee en we kwamen zelfs een half uurtje vroeger aan op Schiphol. De koffers kwamen ook al heel snel en zodoende stonden we al vroeg buiten de arrival hall. Arent (die ons zou komen ophalen) was er nog niet eens, maar dat was op zich helemaal niet erg want dan konden we nog even de benen strekken en frisse lucht scheppen. Na een kleine 10 minuten was hij er al dus konden we in de vroege vrijdjagmorgen (half zeven) met het busje weer richting Ede vertrekken. Daar aangekomen, werden we weer hartelijk welkom thuis geheten:

Op zich was het natuurlijk allemaal weer vertrouwd, maar toch ook wel een beetje vreemd om na een half jaar weer terug te komen in je eigen huis. Het was toen nog mooi weer en we hebben eerst lekker een bakje koffie gedronken in onze eigen tuin. Dat gaf wel weer een heerlijk gevoel.
Hoewel we natuurlijk hondsmoe waren, besloten we toch om zo lang mogelijk op te blijven om ons weer zo snel mogelijk aan te gaan passen aan de Nederlandse tijd. Dat gaat ook wel als er allerlei vriendjes en vriendinnetjes over de vloer komen.

De familie Slippers uit Zuid-Afrika, die in ons huis zat, was ook nog in Ede en zijn toch nog even langs geweest om elkaar te begroeten. Zij gaan nu nog een paar weekjes in Europa op vakantie en komen dan nog even terug om bagage op te halen. Helaas ben ik dan weer weg naar het buitenland, dus ik vond het erg leuk om ze nu nog even te kunnen begroeten.

's Middags hebben Sophia en ik wel even een uiltje geknapt. 's Avonds zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan en hebben we als een blok geslapen. We zitten dus alweer aardig in het ritme, hoewel nog niet helemaal dus, maar na een paar dagen komt dat vanzelf wel.

Weer terug

Even een kort berichtje, want we zijn nog erg moe, maar we zijn weer veilig en wel thuis gekomen in Ede en zitten nu lekker in de zon in onze eigen tuin te genieten. Het was natuurlijk wel spannend in verband met de aswolk boven Nieuw-Zeeland, maar uiteindelijk zijn onze vluchten gewoon allemaal doorgegaan en hebben we een probleemloze reis gehad. Binnenkort vertellen we hier nog wel meer van de laatste dagen en de terugreis.

Het vertrek

Dinsdag waren de kinderen dus nog naar school en konden Sophia en ik lekker vaart maken met inpakken. Maar op zich was dat niet zo heel veel werk, dus konden we dat op ons gemakje doen. We moesten ook nog even naar de bibliotheek om onze pasjes in te leveren, dus dat hebben we gecombineerd met een lekker kopje cappuccino te drinken en een laatste rondje over de Square te maken.

Woensdagmorgen werd onze auto opgehaald door de mensen die ‘m gekocht hadden. Daar hadden we gelukkig deze mooie afspraak mee kunnen maken dat we ‘m konden houden totdat we weggingen. Daar hebben we ook weer afscheid van moeten nemen. Maar ja, het is ook maar een auto, al hebben we er wel altijd enorm plezier van gehad.

Die dag hebben we verder het huis schoongemaakt totdat Elly en Leo (Nederlandse vrienden) ons kwamen ophalen. Toen was dan het moment daar om ook van ons huisje afscheid te nemen en Palmerston North uit te rijden.

We hadden ervoor gekozen om de laatste nacht door te brengen in het airport motel in Wellington, zodat we de volgende dag niet al te vroeg hoefden te vertrekken en eventuele risico’s zoals verkeersdrukte zouden vermijden.

Op weg naar Wellington hadden we afgesproken om nog bij onze vrienden Jan en Marian te gaan eten. We moesten daar toch nog spulletjes ophalen en ook nog een schilderij ophalen wat Marian voor ons gemaakt heeft. Dat is echt prachtig geworden. Het heet ‘Memories of New Zealand’ en gaat over de zonsondergang bij Kapiti Coast. Te zijner tijd hopen we hiervan ook nog wel een foto te laten zien.

We aten lekker (Hollandse) nasi met echt satesaus en het was leuk om zo op het laatst nog afscheid van hen te kunnen nemen.

Het afscheid

Tja, aan alles komt een eind, zeggen ze. En zo ook ons half jaar verblijf in Nieuw-Zeeland. Vanaf maandag was het dus afscheid nemen. Alles doe je voor de laatste keer. Laatste ritje op de fiets naar de universiteit, laatste lunchwandeling over de campus, etc. Op de universiteit heb ik mijn kamer opgeruimd en gedag gezegd tegen de mensen die aanwezig waren; de anderen heb ik een e-mailtje gestuurd. Verder er dus niet zo heel veel poespas omheen. Over het algemeen houden de Kiwi’s daar ook niet zo van.

Dat was wel wat anders bij de meiden op de Roslyn school. Zij hebben dinsdag afscheid genomen. Hanna kreeg een paar hele mooie kadootjes mee en andere herinneringen. De juffrouw, Mrs. May, had heel erg van Hanna genoten. Ze had haar ook heel duidelijk zien groeien vanaf het begin toen ze kwam, naar wat ze nu geworden was. Haar Engels was sterk verbeterd en ze had in de klas, maar ook daarbuiten, leuke vrienden gemaakt. Ze zullen Hanna gaan missen en Hanna natuurlijk ook de klas.

Hieronder vertelt Hanna zelf wat ze er van vond:
Ik had natuurlijk heel lekker eten omdat ik weg ging. nou ik ging naar school en niet veel kinderen wisten dat ik weg was. dus in het begin gaven ze niet veel aandacht(-:. maar toen de juf het vertelde. toen gaven mijn vrienden wel aandacht .bij de pauze ging ik met mijn vrienden beste vrienden spelen. ik heb ze aangeleerd tikken tikken aa tikken tikken bb…….. ik heb hen allemaal mini Hollandse klompjes gegeven na pauze ging ik trakteren snoep hartjes en (Hollandse) speculaas. ik kreeg ook zelf kadootjes. een knuffel kiwi , liniaal , mooie dure Maori ketting , 2 kaarten en een book de lelijke kiwi. en die kiwi’s weer knuffels (kiwi’s bedoel ik Nieuw-Zeelanders). ik ga Izzy het meeste missen in holland (-;

Hanna Wolfert.

O ja, ik moet nog iets vertellen over Hanna. Het hele half jaar hebben we geen ongeluk gehad en zijn we nooit naar de dokter geweest. Tot afgelopen maandag. Toen kreeg Hanna op school per ongeluk een tik met een tennis racket tegen haar voorhoofd waardoor er een snee in zat. Het bloedde behoorlijk, maar dat heb je meestal al snel met hoofdwonden. We zijn naar de ‘medical care’ gegaan, een soort huisartsenpost, en het kon met lijm verholpen worden. Nou ja dan hebben we dat ook weer meegemaakt.

Voor Marissa was het vooral afscheid nemen van haar vriendinnen. Ze hadden een lekkere maaltijd voor haar besteld voor de lunch. En daarna lekker voor de laatste keer spelletjes en sport gedaan en natuurlijk lekker kletsen.

Hier komt een stukje van Marissa zelf, wat ze er van vond:
Tja, het was allemaal maar wel een beetje vreemd hoor, zo de laatste dag.. afscheid van elke tegel waar je over loopt, elke deur die je voor het laatst dicht doet, elke muur die je het laatste aanraakt.. Dat klinkt best wel raar, maar het was wel een gedeelte van je leven. En als je dan al afscheid neemt van een muur, als je dat het al waard vind om afscheid van te nemen, is het natuurlijk nog belangrijker om afscheid te nemen van vrienden, die je misschien wel nooit, en dan ook nooit meer terug ziet! . Dat had ik vooral met Maria, een van de beste vriendinnen op de Roslyn school. Daarom hadden we ook nog na schooltijd bij mij thuis gespeeld, we gingen op een leuk programma waar je foto’s kan maken en bewerken . Samen met Caroline die ook mee was gekomen. Op school was het ook een fijne dag. Want er was een verrassing voor me, Tijdens lunch kreeg ik een hele tafel vol met heerlijk eten die de kinderen gemaakt of gekocht hadden. YHUMMY! En ook allemaal Kaarten en kadootjes. Een meisje, Tyra, had een gedicht gemaakt. Dat vond ik heel aardig. In de pauze moest ik echt van een hoop afscheid nemen, van de meisjes van “full square” (een spel), Een aantal waarmee ik altijd Balltag speelde (spel) en in de klas, sommige waar ik veel mee praat en nog een paar waar ik altijd in de pauze mee optrek. Een raar gevoel kwam in me op dat alles wat ik ook maar deed, het laatste was..

Maar gelukkig hebben ik en Maria afgesproken dat we gaan skypen, dan kan ik mijn buurt, mijn kamer en vrienden met de laptop laten zien. Het voelt anders dan wat ik in Nederland voelde. Ik wist daar: “Ik kom terug..” Maar hier.. Misschien veel later, of nooit. Gelukkig heb ik veel memories,

my memories of New Zealand..

Xx Marissa

Voor Sophia was het vooral afscheid nemen van een aantal vriendinnen en ook gezamenlijke vrienden die we het afgelopen half jaar hebben leren kennen. Ze heeft nog een kleine speech gehouden op ‘Yada yada’ een vrouwengroep, die wekelijks bij elkaar kwam, van de Central Baptist Church. Daarnaast hadden we het meest contact gehad met veel ‘Dutchies’ die in Palmerston North wonen.

Sjacko heeft is woensdagmorgen nog naar school geweest om afscheid te nemen. Hij wilde zelfs nog om 8 uur ’s ochtends de laaste oefening meemaken met het schoolorkest. Kun je zien hoe leuk hij dat vond. Tijdens de les ‘integrated studies’ hebben ze afscheid van hem genomen en hij heeft ook allerlei leuke kaartjes en brieven meegekregen. We hebben daar zelf geen foto’s van genomen, maar zijn klasgenoten hebben wel het een en ander op Facebook gezet heb ik gezien. Zo ging hij voor het laatst naar school:

Wat dat laatste betreft, Facebook e.d. zijn natuurlijk ideale middelen om in contact te blijven met de vrienden die we hebben opgedaan en zeker voor de kinderen om op die manier hun Engels te onderhouden. We zullen zien hoe dit verder gaat.

Sportief en muzikaal weekend

Ja, we zijn weer lekker bezig geweest afgelopen dagen. Vrijdag had Marissa cross-country (hardlopen) van year 7 en 8 van school, en… ze is 3e geworden! Eigenlijk had ze wel eerste kunnen worden, maar ze stopte te vroeg; ze moest nog een rondje lopen, maar dacht dat ze al klaar was. Tja…, maar desalniettemin toch een mooie prestatie om mee af te sluiten.

Je ziet wel dat het flink regende. Dat was jammer want het was die dagen daarvoor juist steeds prachtig droog weer geweest. En juist die dag moest het de hele dag door regenen. Ook ikzelf baalde daarvan, want ik had gepland dat ik zaterdag mijn laatste rondje hardlopen zou doen, en wel mijn recordpoging om in één keer helemaal rond Palmerston North te lopen. En de route loopt voor een groot deel over onverhard terrein, wat natuurlijk super zompig was geworden. Maar goed, het was de laatste kans, dus moest het maar. Welnu, degenen die mijn Twitter/Facebook/LinkedIn volgen, weten inmiddels dat het gelukt is! Gelukkig was het wel droog, maar inderdaad was het terrein op sommige stukken erg glibberig en dat liep redelijk zwaar. Op ¾ zat ik er redelijk doorheen en zat al te denken om de route wat in te korten door een stuk (ook onverhard) af te snijden. Maar toen ik eenmaal op dat punt was aangekomen, heb ik toch doorgezet en de geplande route afgemaakt. Het laatste stuk was wel een beetje op de automatische piloot, maar als je dan eenmaal weet dat je weer richting huis gaat, lukt het wel; al zeiden mijn benen eigenlijk dat ik ermee moest stoppen. Maar goed, dat mag dan ook wel na zo’n slordige 21.7 km hardlopen. Voor degenen die in de details zijn geïnteresseerd, kunnen hier kijken: http://is.gd/F8EMAu.

Aan het eind werd ik wel opgewacht en binnengehaald (zonder bloemen) door het thuisfront.

De rest van de dag moest ik wel een beetje rustig aan doen, maar vandaag gaat het alweer prima. Een mooie mijlpaal om mee af te sluiten dacht ik zo.

Sjacko’s prestaties liggen niet zo zeer op sportief gebied, maar wel muzikaal. Tijdens zijn half jaar op de Freyberg High School heeft hij meegedaan in het schoolorkest. Een aantal weken geleden had hij ook al een optreden, samen met een Australisch orkest, maar dat was gewoon op school. Nu hebben ze officieel meegedaan met het 'Festival of Bands' in Feilding. We zijn er erg trots op wat hij heeft bereikt en dat hij nu zomaar in een orkest meespeelt.

Sjacko speelt onder andere xylofoon, windchimes en bells. Hieronder een videootje waar je een stukje kunt horen van hoe dit klinkt.

Dat was nog even een mooi, enerverend laatste weekend hier in Palmerston North. Morgen ga ik mijn spulletjes op de universiteit weer inpakken en gedag zeggen. De kinderen gaan nog tot en met dinsdag naar school. En woensdag gaan we dan de reis aanvangen. We slapen dan nog één nachtje in een motel in Wellington om de volgende ochtend op het vliegtuig te stappen. Als de aswolken tenminste geen roet in het vliegen gaan gooien. Want hoewel het gevaar uit IJsland geweken lijkt te zijn, las ik net een berichtje dat het vluchtverkeer in Nieuw-Zeeland last had van de uitbarsting in Chili. Nou ja, we zien wel.

Laatste weekendje weg

Gisteren was het hier Queen’s Birthday. Ja, voor degenen die dat niet weten: Nieuw-Zeeland hoort bij het Gemenebest en dat betekent ze formeel nog Queen Elizabeth als koningin hebben. Verder heeft dat niets met het landsbestuur te maken, maar goed. Overigens heb ik ook niets, en dan ook niets, gemerkt van dit heuglijke feit in de trant van koninginnedag zoals wij dat kennen. De Kiwi’s hebben gewoon lekker een vrije dag en daarmee uit. Maar omdat het deze keer op maandag viel, betekende dit ook een extra lang weekend, dus kinderen vrij van school en dus hadden we gedacht om er nog één keer op uit te trekken. Eigenlijk hadden onze vrienden Jan en Marian ons uitgenodigd om op Queensday iets samen te gaan doen, maar dat hebben we gecombineerd door een cottage te huren dat op een steenworp afstand van hun huis staat. En dat is in Paekakariki, bij de Kapiti Coast. Niet al te ver van ons vandaan dus.

De weersvoorspelling was niet al te best, maar uiteindelijk is het nog wel meegevallen. De temperatuur was opvallend hoog en voor de verandering was het vrijwel windstil. Het was wel mistig en deze combinatie gaf een rustige, bijna mystieke sfeer. We hebben dus vooral genoten van de goede onderlinge gesprekken en het met mekaar optrekken.

Dit was de cottage waar wij 2 nachten geslapen hebben. Het was een heel mooi, knus huisje. Het schijnt een gouverneurshuis in Wellington geweest te zijn, wat ze in stukken hiernaar toe verplaatst hebben.

Het mooie is dat je op en helling zit, heel dicht bij de zee, wat altijd iets moois en romantisch heeft.

In de verte zie je Kapiti Island liggen.

En omdat het niet koud was, kon je ’s ochtends prima op de veranda ontbijten.

En zo zag het er van binnen uit. Met een houtkachel, die ondanks dat het dus niet koud was, wel brandde voor de gezelligheid.

En in het begin was het nog de Nintendo DS:

Later werden de Sjacko en Marissa gegrepen door het aloude schaakspel, wat het hele weekend favoriet bleef.

Sophia en Marian wilden graag origineel zijn en hadden ’s zondags dezelfde kleren aangetrokken. Leuk hè?

We zijn met hen naar de kerk gegaan, de New Frontiergemeente in Porirua. Dat was fijn en mooi. Ook nog wat oude bekenden gezien, zoals George en Pam, in wiens huisje we ooit de allereerst week hadden gewoon (alweer een half jaar geleden dus).

Verder hebben we die dag niet zoveel bijzonders gedaan, maar dus wel genoten van het huisje, spelletjes, lekker eten, gezelligheid, etc.

Op maandag zijn we met elkaar naar Eastborne dat aan de overkant van de baai bij Wellington ligt. Het was redelijk droog, en we werden van tevoren door Jan gewaarschuwd dat het daar altijd ongenadig hard waait, ondersteund door sterk fietsverhalen (;-)), waarbij je naar voren trapte, maar feitelijk achteruitging en de thee gewoon uit je mond waaide. Niets van dit alles toen wij er aan kwamen. Het was windstil, er hing een dikke mist en het water in de baai was bijna zo glad als een biljartlaken. Maar zoals gezegd, op zich gaf dit wel een aparte sfeer en we hebben lekker langs de kustlijn gewandeld, waar de kinderen allerlei leuke en mooie dingen op het strand vonden.

Na nog lekker ergens koffie gedronken te hebben, zijn we weer rustig terug gegaan naar Paekakariki. Daar hebben we nog lekker met elkaar gegeten en vervolgens afscheid genomen. Al met al was een relaxed en gezellig laatste weekend op één na. Nu nog een week voor de boeg.

Tramp met de Boys Brigade

Afgelopen zaterdag had Sjacko met de 'Boys Brigade' een tramp naar een hut in de bergen, inclusief overnachting in een hut en ik ben met hem meegeweest. Tramping (of Hiking) is in Nieuw-Zeeland wandelen in de natuur, maar dus wel wat anders dan in Nederland. Je gaat hier letterlijk de bush in en je bent al snel een eind weg van de bewoonde wereld, met alle gevaren vandien. En dat moet je toch niet onderschatten, want er zijn toch regelmatig verhalen van mensen die verdwalen, waarvoor dan zoekacties op touw gezet moeten worden.
Het is - net als hardlopen - een geliefde bezigheid van veel Kiwi's en er zijn dus heel veel wandelroutes, meestal goed onderhouden door de 'Department of Conservation'. Op die wandelroutes zijn hutten gebouwd. Dat is dan wel weer wat meer dan dat we vroeger als kind bouwden, maar toch wel weer redelijk primitief. In onze hut lagen wel een aantal plastic matrassen, waren er tafels en banken en was alles goed dichtgetimmerd tegen ongedierte, maar dan heb je het ook wel gehad. O ja, een eindje van de hut vandaan is een WC, maar dat is niet meer dan een gat met een wc-bril en een huisje erop, met waarschijnlijk wel wat biologisch afbraakmiddel, want het stinkt niet. Geen electriciteit, geen gas, dus je moet zelf wel het een en ander meenemen. Slaapzak, eten, drinken, gasbrandertje, pannetje, bestek, etc. Daarnaast extra kleren, want je moet er altijd rekening mee houden dat je koud en nat wordt. En dat zit dus allemaal in je rugzak die je de hele tijd met je meesleept. En hoewel ik zei dat de paden goed onderhouden worden, betekent dit niet dat je met een rolstoel erover heen kan. Het is soms redelijk moeilijk begaanbaar en in dit geval was het bij tijd en wijlen flink steil. Een aardige uitdaging dus. Gelukkig gingen we met een ervaren groep mensen mee en hoefden we niet voor alle spullen zelf te zorgen.
Om ongeveer 11.30 uur zijn we vertrokken vanaf het beginpunt.

Dat was in het Tararua gebergte in de buurt van Levin.  Wij hebben de track naar de Waiopehu hut gelopen (heen en terug) zoals je rechts in het midden van onderstaande plattegrond kunt vinden.

Het eerste stukje ging door een weiland van een boer, die dat per gratie toestaat.

Maar al snel doken we het bos in en dan begint het pas echt.

Het eerste stuk was behoorlijk steil en ik dacht: nou, op die manier ga ik die 9.6 km niet redden.

Maar gelukkig werd het daarna wel wat minder steil, al was de hele reis over het algemeen natuurlijk wel allemaal stijgen. En af en toe werd er wel even gestopt om even bij te komen.

En soms even lekker op een boomstammetje zitten...die vervolgens afbreekt.

Af en toe had je een mooi viewpoint.

Onderweg loop je natuurlijk steeds door prachtige natuur.

En als het dus niet te steil is, heb je genoeg tijd om een beetje met elkaar te kletsen. De weersvoorspelling zag er bij vertrek goed uit. Voor het overgrote deel hebben we ook prima weer gehad en omdat je lekker inspannend bezig bent, loop je al gauw in je T-shirtje en korte broek.

Helaas ging het op het eind toch nog wat regenen en dat was balen.

Zeker op het eind wordt je het toch een beetje zat en door de regen wordt het pad moeilijker begaanbaar. Bovendien kom je dan nat aan en moet je gelijk andere kleren aantrekken. Maar goed, uiteindelijk mochten we toch niet klagen; voor hetzelfde geld heb je continu regen.

Rond een uur of vier kwamen we bij de hut aan. Op dat moment heb je dan even geen zin om foto's te maken, dus die heb ik pas weer bij vertrek gemaakt.

Omdat het rond vijf uur begint te schemeren is het zaak om het licht nog zo goed mogelijk te benutten. Dus gingen we gelijk onze potjes koken om te eten. Met al dat fastfood (alleen opwarmen), ben je daar ook wel weer snel mee klaar en dan heb je dus nog een lange avond in het donker voor de boeg. Gelukkig hadden we een aantal gaslampjes en werd er gezellig een kaartje gelegd.

Zo heb ik er ook weer twee kaartspellen bij geleerd. Uiteindelijk gingen we dan toch nog relatief vroeg naar bed, rond 10 uur. En je denkt dat je natuurlijk heel moe van het wandelen bent, maar ik kon in ieder geval niet zo snel in slaap komen en eigenlijk heb ik de hele nacht niet goed geslapen. We waren goed voorbereid op de kou, maar dat viel erg mee. We hadden wel lekker thermo-ondergoed en sokken aan. Maar goed, volgens Sjacko lag ik af en toe zwaar te ademen, dus zal ik toch wel wat geslapen hebben.

De volgende morgen was het mooi helder en hadden we de beloofde, prachtige uitzichten.

En zo zag de hut er van de buitenkant uit:

Helaas trok na het ontbijt de lucht weer helemaal dicht, maar het bleef wel droog. En zo vingen we dus de terugweg aan. Dat ging over het algemeen lekker naar beneden. Nadeel daarvan is dat je dan die spieren moet gebruiken die je normaal niet gebruikt, maar dat voel je meestal de dag er na pas (en dat is ook zo). Bij het afdalen is het natuurlijk ook altijd oppassen geblazen dat je niet uitglijdt, maar op een paar kleine uitglijders na, heeft niemand zich echt bezeerd.

En toen zat het er op. Moe maar voldaan kwamen we weer bij de parkeerplaats aan. Daar hebben we nog even lekker nagenoten met de lunch die we nog over hadden.

Thuisgekomen was het tijd voor een lekker warm bad en/of douche. Ja, het was leuk om dit een keer gedaan te hebben.