Sneeuwpret op Mount Ruapehu

29 april 2011

Gisteren zijn we weer vertrokken uit Rotorua richting Lake Taupo. Dat was niet zo heel ver, dus hadden we plenty of time om onderweg nog wat te bekijken. Eerst zijn we nog even in Rotorua blijven hangen bij de Lakeside. Daar is een kleine Maori-nederzetting met een mooi Anglicaans Maorikerkje.

Ik ben altijd nog benieuwd hoe dat nu zit met het Maorische christendom. Dat is ontstaan via missionarissen in de 19e eeuw zoals op zovele plaatsen wereldwijd. Maar naast de christelijke elementen in de kerk, waren er ook duidelijk Maorische elementen, met name het houtsnijwerk. Je zou zeggen: daar is toch niks mis mee? Wat we echter geleerd hebben dat dit houtsnijwerk niet alleen iets voor de sier is. Het vertelt altijd een verhaal of het beeld iets uit. En de hele Maoricultuur is doordrenkt met vooroudergeloof en -verering. Een intregerende vraag is hoe dit zich verhoudt tot het christelijk geloof? Is het een vermenging of is er een andere betekenis aan gegeven? Als ik daartoe de gelegenheid nog eens krijg, zou ik daar graag met een Maori-christen nog eens over doorpraten. Tegelijkertijd moet ik mezelf ook de vraag voorhouden: hoe is ons christelijk geloof beïnvloed door onze algemene Nederlandse/Europese cultuur?

In de nederzetting wonen denk ik alleen Maori. Hieronder zie je een ‘kookpot’ in de aarde, waarbij ze de kokende hitte vanuit de grond gebruiken om hun maaltijd te bereiden. Een gratis fornuis!

Onze volgende stop waren de Huka Falls. Dat is een vernauwing in de Waikoto rivier waardoor het water heel snel gaat stromen en een eindje verder omlaag stort met 900.000 liter per seconde! Het water was lichtblauw en had na de waterval allemaal draaikolken. Machtig indrukwekkend.

(stiekem is Sjacko even achter de computer gekropen en schrijft:)
We waren hierna dankzij een reclamefoldertje naar de Moon craters geweest. Het hele pad was tamelijk kort en geheel toegankelijk voor rolstoelen. Maar wat we allemaal hadden gezien in Nieuw-Zealand was dit maar een schijntje. Er waren geen kokende poelen maar wel wat blubberpoelen waar lucht door borrelde. Maar op een stukje was het wel erg mooi. Waarbij mijn vorige stelling niet meetelt.
(einde Sjacko schrijft)

Het was ook levensgevaarlijk om van het pad af te gaan...

Het geheel had wel iets weg van een oorlogsslagveld, waarin je dan even kunt poseren:

Na een bezoek aan het dorpje Turangi om boodschappen in te slaan, was het tijd om door te rijden naar ons volgende en laatste vakantiehuisje aan Lake Taupo.

Dat is het grootste meer van heel Australasia, zoals ze Australië, Nieuw-Zeeland en omringende eilanden ook wel aanduiden. Het is in feite een enorm kratermeer, wat duizenden jaren geleden ontstaan is bij een uitbarsting van een aantal vulkanische bergen in de buurt, die we de volgende dag wilden bezoeken.

We hadden van tevoren hoge verwachtingen van ons laatste huisje, een bach waar we in Mahanga ook mee zijn begonnen. Daar kwamen we niet bedrogen mee uit. Het is een vrij groot en luxe huis van mensen uit Auckland. We hebben nu allemaal ook een eigen slaapkamer (behalve Sophia en ik natuurlijk). Van binnen is het ook helemaal compleet en van alle luxe voorzien. Jammer eigenlijk dat we hier maar twee nachtjes blijven.

Mount Ruapehu
De volgende dag hadden we gepland om onder andere naar Mount Ruapehu te gaan. Dat is de hoogste berg op het Noordereiland, met eeuwige sneeuw. Hij ligt, samen met Mt Ngauruhoe en Mt Tongariro in het Tongariro National Park, wat een dubbele status (natuurlijk en cultureel) heeft op de UNESCO werelderfgoedlijst. Maar het is niet zomaar een berg alleen, het is ook een actieve vulkaan, al is ie de laatste paar honderd jaar wel redelijk rustig geweest al zijn er dus wel om de de 2 a 3 jaar kleine uitbarstingen. Ik moet zeggen dat we van tevoren eigenlijk niet zo’n heel hoge verwachting er van hadden. Gewoon een berg bekijken en hopen dat we zo hoog zouden kunnen komen om wat eeuwige sneeuw aan te raken. Hier zouden we later echter een heel andere mening over hebben. Het was werkelijk adembenemend en een fantastische ervaring. Allereerst was het weer echt super: wel frisse temperatuur, maar kraakheldere lucht. Perfect voor foto’s dus.

Op de heenweg hebben we eerst nog een korte wandeling gemaakt naar een lieflijk bergmeertje: Rotopounamu. Wel mooi.

Vanaf de parkeerplaats kregen we de eerst berg, Mt Tongariro, al in het vizier:

Dichterbij gekomen, heb je de hele tijd mooi zicht op de volgende, Mt. Ngauruhu:

Die is vooral zo mooi vanwege zijn klassieke, conische vulkaanvorm. En even verder heb je dan prachtig uitzicht op de ‘king’, Mt Ruapehu:

We hadden koers gezet richting Whakapapa village wat ’s winters hét ski-oord is. Tot onze verrassing was er een prachtig gebaande asfalt 2-baansweg die je gemakkelijk al tot grote hoogte brengt (al bijna bij de sneeuwgrens).

Toen we die opreden, werden we steeds meer gefascineerd door het landschap. Vulkanisch gesteente, waar vanwege de grote hoogte en arme groeiomstandigheden voornamelijk mosachtige planten groeien.

Bovengekomen wachtte ons de volgende verrassing: het bleek dat je met 2 luxe stoeltjesliften nog een flink stuk hoger op de berg kon komen!

Van daaruit kun je dan al de prachtigste plaatjes schieten:

En eenmaal boven, kun je dan poseren in de sneeuw:

En kan de pret beginnen...

Zoals het ijskoude water proeven (altijd Sjacko’s favoriet):

Of een sneeuwballengevecht beginnen...

En een sneeuwpop maken hoort er natuurlijk ook helemaal bij:

Of gewoon genieten van de prachtige omgeving:

Dit is trouwens Mount Taranaki, ook een vulkanische berg, die een paar honderd kilometer naar het westen ligt. Zover kon je dus kijken.

Die hopen we de komende tijd tijdens een weekend ook nog wel een keer te bezoeken.

Al met al hebben we dus een fantastische dag gehad, ver boven onze verwachtingen!
Dit was dus onze laatste echte vakantiedag. Nog een nachtje slapen en dan hopen we morgen weer richting Palmerston North te koersen. Misschien dat we onderweg nog wel wat meepikken.

Meer geothermale wonderen

Vandaag zijn we naar Te Puia (zie http://www.tepuia.com/) geweest. Dat is een themapark waarbinnen een belangrijk geothermaal gebied ligt met diverse geisers, waarvan de Pohutu de grootste is op het zuidelijk halfrond. Hij spuit gemiddeld zo’n twee keer per uur en kan hoogtes van wel 30 meter bereiken. Daarnaast was het ook een verder kennismaking met de Maoricultuur, maar dit keer niet vanuit een museum, maar meer ‘live’. Zo is er een echt Maorigemeenschapshuis wat ook in gebruik is door de lokale bevolking en er worden opleidingen verzorgd in het houtsnijwerk en weven. We hebben ook een show bijgewoond met zang en dans, terwijl er af en toe wat verder uitgelegd werd over voorwerpen en gebruiken. Best allemaal leuk en interessant en voor de kinderen wel leerzaam en indrukwekkend. Maar zelf vond ik het geothermale park met de geiser en vele verschillende borrelende poelen toch wel het hoogtepunt en heel bijzonder. We hebben een hele serie foto’s gemaakt (en ook video’s) waarvan hieronder een kleine selectie te zien is. Eigenlijk zouden de video's mooier zijn, maar vanwege de beperkte internetverbinding is dat nu even te lastig. En dan nog: je moet er eigenlijk geweest zijn om echt te kunnen ervaren wat het is.

Maori-experience:

Daarna wilden we een nog wat meer spannende activiteit doen: de Zorb. Je gaat dan in een levensgrote doorzichtige, plastic bal en wordt je de berg af geduwd via verschillende parcours. Dat klinkt allemaal heel spectaculair, maar toen we er eenmaal aankwamen, hadden we allemaal zoiets van: ‘is dit het nou?’. In werkelijkheid is het maar een klein hellinkje en je gaat helemaal niet zo hard. En aangezien het nog redelijk prijzig was ook, hebben we besloten om het lekker niet te doen. Zo waren we wat vroeger terug op het park, maar het weer was redelijk en met het meer en zwembad in de buurt konden de kinderen zich nog prima een tijdje vermaken.

Morgen trekken we dus weer verder naar beneden richting Lake Taupo. We zitten meer aan de zuidkant, vlakbij een belangrijk nationaal park waarin drie vulkanische bergtoppen liggen; weer een nieuwe omgeving dus.

Dagje Rotorua

Na dus een ochtendje doorgebracht te hebben in ons huisje, wat overigens prima ging, zijn we vanmiddag naar de stad gegaan. Eerst naar het museum van Rotorua. Dat vertelt iets van het ontstaan van de stad met natuurlijk veel aandacht voor de thermale acitiviteit eronder. En omdat er nog veel Maori hier wonen, wordt er ook veel aandacht aan hun cultuur en historie gewijd.

Het gebouw was ooit gebouwd als badhuis, waar mensen (modder)baden konden nemen waar geneeskrachtige werking aan wordt toegedicht. Daarnaast is de relaxgevende werking natuurlijk alom bekend. Je kunt daarom nog op vele plaatsen in en rond Rotorua hiervan genieten.

Het museum was wel aardig, maar niet echt iets om verder over naar huis te schrijven. Maar zoals je op de bovenste foto kunt zien, was het weer inmiddels weer aardig opgeklaard. Daarom hebben we nog een mooie wandeling door een stadspark gemaakt waar ook veel warme bronnen en borrelende poelen waren (en niet te vergeten het lekkere geurtje wat ze verspreiden).

En hoewel de poelen in het park allemaal netjes omheind en mooi aangelegd zijn, laat de natuur zich natuurlijk niet zo maar temmen, wat blijkt uit de dampende plek vlak langs de rijbaan:

Toen was de middag alweer om en na een goede, zelfbereide maaltijd, zijn we lekker in onze eigen warmwaterbronnen gaan zitten om te relaxen.

Voor morgen zijn de weersvoorspellingen gelukkig weer wat beter en hebben we weer een aantal spannende dingen gepland. Als alles goed gaat, daarover morgen meer.

Regen in Rotorua

Tsja, het geluk met het mooie weer is nu toch wel afgelopen. Sinds gisteren komt het met bakken uit de hemel. Vanuit Auckland zijn we dus vertrokken richting Rotorua. Zoals aangekondigd zouden we nog langs een Groningse boer gaan. Dat klopte niet helemaal, want het was wel een boerenzoon, maar zelf werkte hij hier in NZ bij een diermedicijnenbedrijf. Maar goed, het was leuk om elkaar even te ontmoeten en ervaringen en beschouwingen over NZ uit te wisselen met elkaar.
We zijn via Matamata gereden omdat we wisten dat daar Hobbiton was, een belangrijke plaats voor filmscenes van Lord of the Rings en waarschijnlijk ook weer voor de nieuwe film de Hobbit. Het bleek echter dat je dat alleen kon bekijken via een 'guided tour' en die duurde te lang en was te duur, dus dat hebben we toch maar niet gedaan. Waarschijnlijk was dat achteraf toch erg tegen gevallen (weinig te zien en veel blabla er omheen). Dan maar snel doorgereden naar ons huisje op het Cosy Cottage Park in Rotorua. Dat ligt vlak aan het meer en je zit daar dus midden in het thermale gebied. Dat wil zeggen dat er allerlei hete bronnen vlak onder het aardoppervlak zitten. Ik moet zeggen dat dat best wel een bijzondere gewaarwording is. We hopen er de komende dagen nog meer spectaculaire dingen van te zien, maar dit zijn al wat plaatjes vanaf het park.

Het opborrelende water is hier en daar ook echt heet en er staan dus ook waarschuwingsborden dat je op moet oppassen dat je je niet verbrand. De thermale activiteit wordt ook nuttig gebruikt. We hebben nu bijvoorbeeld een verwarmingsradiator in huis die verwarmd wordt met warm bronwater. Ook het gewone leidingwater wordt op die manier opgewarmd. En last but not least zijn er een verwarmd zwembad en diverse 'warm water poolen' (spa's) op het park. Een nadeeltje is wel dat er met het opborrelende water ook af en toe flinke zwaveldampen meekomen, dus dat kan soms wel eens behoorlijk stinken. Maar je kunt dan natuurlijk ongegeneerd een scheet laten zonder dat iemand het merkt ;-)

Maar goed, op dit moment regent het dus en zitten we binnen een boekje te lezen en een blog te schrijven; je moet wat. Vanmiddag hopen we naar een museum te gaan en misschien is het weer dan iets opgeklaard zodat we nog wat kunnen wandelen. En hopelijk wordt het morgen wat beter (de voorspellingen wijzen in die richting), want er zijn hier allerlei leuke activiteiten buiten te doen.

Pasen in Auckland

Vanmorgen hebben we eerst lekker ontbeten met zoete broodjes en een gekookt eitje. Daarna zijn we zoals gepland naar de Avondale Baptist Church geweest. Daar ontmoeten we een aantal fijne mensen, die ons hartelijk verwelkomden. Het was goed om samen met andere Christenen hier in Auckland Pasen te vieren. Een paar liederen kenden we wel, dus konden we meezingen. De voorganger was een oude man, maar hij bracht het Paasevangelie heel enthousiast en gedreven. Na de dienst was er een lunch, waarvoor we ook hartelijk uitgenodigd waren. Daar zijn we dan ook graag op ingegaan.Ze hadden 's ochtends vroeg al lamsvlees aan het spit geregen en een paar uur lekker laten grillen. Daar konden we lekker van eten. Behalve Marissa, want die vindt dat je geen lam kunt eten: ze hebben niet eens lekker lang kunnen leven!

Een man uit de kerk raadde ons aan om richting Devonport te gaan. Dat is aan de andere kant van de baai. Dat hebben we gedaan en op een enkel spatje na bleef het ook verder droog vandaag. Het was leuk om Auckland nu van de andere kant eens te zien. Je kon een pier op lopen, waar veel vissers bezig waren. We hebben ook gezien dat ze vis vingen (en dood maakten...).

Je kon ook een rondje met een paardenkar maken.

Vlakbij zijn we Mount Victoria opgereden waar je dus op een hoogte stond en een mooie 360 graden view had en weer andere gedeelten van Auckland kon zien.

Een endje verder lag North Head, een andere hoogte langs het water, wat vooral als verdedigingswerk is ingericht geweest. Het heeft echter nooit werkelijk gefungeerd, waar ondanks alle dreigingen van Russen, Duitsers en Japanners is er nooit een echte aanval op Nieuw-Zeeland geweest. Maar het is leuk om alle bunker en tunnelcomplexen nog te zien en er in te spelen.

Daarna zijn we langzaamaan weer richting het centrum gegaan. Daar hebben we lekker gegeten bij een Irish Pub aan het 'Waterfront' bij de haven. Dat was erg gezellig. Het was inmiddels donker geworden, dus konden we Auckland by night beleven. Foto's maken is dan echter altijd erg lastig.

Op de terugweg zijn we nog even Mount Albert opgereden om van het uitzicht bij nacht te genieten.

Morgen hopen we richting Rotorua te vertrekken. Onderweg hebben we afgesproken om bij een Nederlandse boer uit Groningen langs te gaan. Zijn vader ken ik vanuit het werk in Nederland en die had gezegd dat we zeker een keer bij hem langs moesten gaan als de gelegenheid zich voordeed. Ik ben benieuwd.